Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ ότι συ ει αληθώς ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο ελθών εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ. αλλ' ως ο Ληστής ομολογώ σοι. Μνήσθητι μου Κύριε, εν τη βασιλεία σου.

Η Αποστολική διαδοχή των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών (ντοκουμέντα)

Η Αποστολική διαδοχή των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών (ντοκουμέντα)
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΑΣΤΙΑΝΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ( ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ )

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Ἡ σύγχρονη «θεολογία» τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔναντί τῶν Ἱερῶν Κανόνων




Ὁ Οἰκουμενισμός, ὡς ἕνα ἀκόμα φαινόμενο θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, προάγεται στίς μέρες μας, συστηματικῶ τῷ τρόπω, μέσω τῶν διαφόρων οἰκουμενιστικῶν ἐνεργειῶν τῶν «ὀρθοδόξων» νεοημερολογιτῶν ἐπισκόπων, τίς ὁποῖες βλέπουμε ἀφειδῶς καί ἐλαφρά τή καρδία, νάἐφαρμόζονται. Ἐρρίζονται δέ στήν πατριαρχική ἐγκύκλιο τοῦ 1920 ἡ ὁποία δικαίως ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς ὁ καταστατικός χάρτης τῆς διαθρησκειακῆς παγκοσμιοποίησης, διότι σέ αὐτήν περιλαμβάνονται δέκα (10) σαφεῖς μέθοδοι αὐτομάτου προσεγγίσεως καί ἑνώσεως τῶν λεγομένων «Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν» μέ μόνη προϋπόθεση τήν πίστη γενικά στόν Χριστό, δίχως νά ἔχει σημασία τό ἀκριβές της περιεχόμενο, δηλαδή χωρίς νά ἐξετάζονται οἱ δογματικές διαφοροποιήσεις καί οἱ λόγοι χωρισμοῦ. Δηλαδή μία πανομολογιακή συγκόλληση.

Τό δέ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ἤ μήπως αἱρέσεων;), τοῦ ὁποίου ἰδρυτικά μέλη εἶναι καί ὀρθόδοξες (κατόνομα μόνο..) Ἐκκλησίες καί Πατριαρχεῖα, εἶναι τό βασικό ὄργανο προωθήσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί γιά συμμετοχή σ’ αὐτό, προϋποθέτει ἐνστερνισμό προτεσταντικῶνἐκκλησιολογικῶν ἀρχῶν ἀσύμβατων πρός τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησιολογία. Οἱ Ὀρθόδοξοι, μετά τήν Γενική Συνέλευσι τοῦ Νέου Δελχί (1961) συμμετέχουν πλέον ὡς μειοψηφία στά συνέδρια τοῦ Π.Σ.Ε. καί δέν μποροῦν νά ἐπηρεάσουν ἀποτελεσματικά τήν γραμμή καί τίς ἀποφάσεις του, οὔτε νά δώσουν οὐσιαστική Ὀρθόδοξη μαρτυρία, ἔφ ὅσον δέν τούς ἐπιτρέπεται πλέον νά καταθέτουν ἰδιαιτέρα δήλωσι ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δηλαδή οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικές Ἐκκλησίες συμμετέχουν πλέον ὡς παραφυάδες (denominations) τοῦ Χριστιανισμοῦ. Δηλαδή τίποτε περισσότερο ἀπό θέσεις στόν κατάλογο τοῦ Π.Σ.Ε., ἀνάμεσά σε αἱρετικές ὁμάδες, πολλές ἀπό τίς ὁποῖες δέν ἀριθμοῦν περισσοτέρους ἀπό 10.000 - 20.000 ὀπαδούς.

Ἐκεῖ οἱ Ὀρθόδοξοι, ἔχοντας ἐκχωρήσει τήν μοναδικότητα ἀληθείας καί σωτηρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό Παγκόσμιο Συμβούλιο αἱρέσεων καί παραθρησκείας, μαζί μέ τίς λοιπές «χριστιανικές» ἀντιπροσωπεῖες καί τίς παρασυναγωγές αἱρετικῶν, παρακαλοῦν το... Ἅγιο Πνεῦμα γιά νά τούς θεραπεύσει καί νά τούς συμφιλιώσει! Ποιό εἶναι αὐτό τό Ἅγιο Πνεῦμα; ἀπό τί καί πῶς θά τούς θεραπεύσει; ποιούς και μέ ποιούς θά τούς συμφιλιώσει μέσα σέ αὐτή τήν βαβυλωνία τῆς δαιμονικῆς συγχύσεως;

Ὁμιλοῦν «γιά ἐπαναπροσδιορισμό τῆς Ἐκκλησιολογίας» ἐννοώντας συμμόρφωση στόν δογματικό πλουραλισμό καί στήν ἠθική ἀνεκτικότητα. Καί λέγοντας ἠθική ἀνεκτικότητα, ἐννοεῖται ὅτι μποροῦν νά συμπροσεύχονται μαζί μέ ὅλες τίς αἱρέσεις, τίς ἐπισκοπίνες, τίς παπαδίνες, πολλέςἀπό τίς ὁποῖες δημόσια διακηρύττουν τή λεσβιακή τους «ἰδιαιτερότητα», «νά γιορτάσουν τήν ἑνότητά τους ἐν Χριστῷ καί τή δοσμένη ἀπό τό Θεό ποικιλία τους» καί νά διατρανώνουν τήν «διαφορετικότητά» τους.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει τήν αὐτοσυνειδησία ὅτι εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική. Τό ἦθος τῆς εἶναι πάντοτε καί ἀναλλοιώτως τό εὐαγγελικό ἦθος. Οἱ ἁμαρτίες τῶν μελῶν της δέν προσβάλλουν οὔτε τήν μοναδικότητά της, οὔτε τήν ἁγιότητά της, ἐπειδή αὐτές οἱ ἰδιότητεςἀπορρέουν ἀπό τήν μοναδικότητα καί τήν ἁγιότητα τῆς αἰωνίας Κεφαλῆς της, τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ δογματική πολυδιάσπασις, ποῦ συντηρεῖται στό πλαίσιο τοῦ Π.Σ.Ε. καί ἀποτελεῖ κεντρικό ἄξονα γιά τήν ὕπαρξί του, εἶναι ἡ καλλιτέρα ἀπόδειξις ὅτι ἡ ἐπιζητουμένη ἴασις καί συμφιλίωσις δέν πρόκειται νά εἶναι οὔτε ἐν Χριστῷ οὔτε διά Πνεύματος Ἁγίου. Ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου: «ες Κύριος, μία πίστις, ν βάπτισμα» (Ἔφ. δ’,5) συνιστᾶ θεμελιώδη ὄρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, στόν ὁποῖο δέν ἀνταποκρίνεται ἡ προτεσταντική προσδοκία.

Ἅς γνωρίζουν ὅμως ὅτι ὑπάρχουν ὅρια στήν οἰκονομία καί στήν ὑπομονή μας· ὅρια ὄχι αὐθαίρετα, ἀλλά «ἅ οἱ Πατέρες ἔθεντο». Οἱ Ἱεροί Κανόνες ὁρίζουν:

Κανών ’, τν γίων ποστόλων: Εἰ τίς ἀκοινωνήτω, κάν ἐν οἴκω συνεύξηται οὗτος ἀφοριζέσθω (Πηδάλιον ἔκδ. Ἀστήρ 1976).
Κανών μέ’, γίων ποστόλων: Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς Κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τί, καθαιρείσθω (ἐν. ἄν. σέλ 50).
Κανών λγ’ καί ς’, τς ν Λαοδικεία τοπικς Συνόδου: «Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι» (ἐν.ἄν. σέλ. 433), «μή συγχωρεῖν τοῖς αἱρετικοῖς εἰσιέναι εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ἐπιμένοντας τή αἱρέσει» (ἐν.ἄν. σέλ. 422).
ρώτησις Θ΄ Τιμοθέου λεξανδρείας: Εἰ ὀφείλει Κληρικός εὔχεσθαι, παρόντων Ἀρειανῶν, ἤ ἄλλων αἱρετικῶν; ἤ οὐδέν αὐτόν βλάπτει, ὁπόταν αὐτός ποιῆ τήν εὐχήν, ἤγουν τήν προσφοράν; πόκρισις: Ἐν τῇ θεία ἀναφορά ὁ Διάκονος προσφωνεῖ πρό τοῦ ἀσπασμοῦ. «Οἱ ἀκοινώνητοι περιπατήσατε». Οὐκ ὀφείλουσιν οὔν παρεῖναι, εἰ μή ἄν ἐπαγγέλλωνται μετανοεῖν καί ἐκφεύγειν τήν αἵρεσιν. ρμηνεία: …ἀποκρίνεται, ὅτι ἐν τῷ καιρῶ τῆς ἱερουργίας ὁ Διάκονος φωνάζει νά ἔκβουν ἔξω του ναοῦ ὅσοι εἶναι Κατηχούμενοι, λέγων· Ὅσοι Κατηχούμενοι προέλθετε (τοῦτο γάρ δηλοί το, οἱ ἀκοινώνητοι περιπατήσατε). Ἀνίσως λοιπόν ὅσοι εἶναι Κατηχούμενοι δέν συγχωροῦνται νά σταθοῦν ἐν τῷ καιρῶ, ὅταν γίνεται ἡ θεία Λειτουργία, πόσω μᾶλλον αἱρετικοί; ἔξω μόνον, ἄν ὑποσχωνται νά μετανοήσουν καί νά φύγουν ἀπό τήν αἵρεσιν· πλήν καί τότε πάλιν δέν πρέπει νά ἀφήνωνται μέσα εἰς τόν ναόν, ἀλλά νά στέκωνται ἔξω μέ τούς Κατηχουμένους. Εἰ δέ τοιουτοτρόπως δέν ὑπόσχονται, οὐδέ μέ τούς Κατηχουμένους συγχωροῦνται νά στέκουν, ἀλλά νά ἀποδιώκωνται κατά τόν Βαλσαμῶνα (ἐν. ἄν. σέλ 670).

πίσης κανόνες: ἴα’, ἴβ’ καί ἰγ’ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, β΄τῆς ἐν Ἀντιοχεία, θ’, λβ’, καί λζ’ τῆς ἐν Λαοδικεία -γιά τά δῶρα καί τούς συνεορτασμούς.
Τέλος θά μπορούσαμε νά ἀναφέρουμε τούς τόσο βαρυσήμαντους 9ο, 10ο καί 11ο στίχους τῆς Β’ ἐπιστολῆς Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ. Στό 10ο στίχο ἀπαγορεύει ὁ μαθητής τῆς ἀγάπης στόν κάθε χριστιανό ἀκόμα καί νά χαιρετᾶ τόν αἱρετικό «καί χαίρειν αὐτῶ μή λέγετε». Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση τονίζει ὅτι ὁ ἠγαπημένος, ἐπιστήθιος μαθητής τοῦ Χριστοῦ βγαίνοντας ἀπό δημόσιο χῶρο μαζί μέ ἕνα πνευματικό του παιδί ἐξέφρασε τόν ἀποτροπιασμό του στή θέα τοῦ αἱρετικοῦ Κηρίνθου λέγοντας: «πᾶμε γρήγορα, παιδί μου, νά φύγουμε μήπως πέσει ἡ σκεπή καί μᾶς πλακώσει». Ποιός ἀπό μᾶς μπορεῖ νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι μέσα στήν καρδιά τοῦ ἔχει πλουσιότερη ἀγάπη ἀπό τό μαθητή τῆς ΑΓΑΠΗΣ;

Οἱ ἱεροί αὐτοί Κανόνες δέν εἶναι ἀθεολόγητα νομοτεχνικά κείμενα, ἀλλά ἐκφράζουν τήν Ὀρθόδοξο θεολογία καί ἐκκλησιολογία. Ἡ μυστηριακή κοινωνία καί ἡ «κοινωνία ἐν ταῖς προσευχαῖς» προϋποθέτουν τήν κοινή πίστι. Εἶναι ὁ καρπός τῆς ἑνότητος ἐν τῇ πίστει καί ὄχι ἡ ὁδός γιά νά φθάσουμε σέ αὐτήν. Ἀκόμη οἱ ἱεροί Κανόνες ἀσφαλίζουν τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά μή συγχέεται μέ τίς αἱρέσεις καί τίς ἐτεροδιδασκαλίες.

Ὑπάρχουν κληρικοί καί λαϊκοί θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι φρονοῦν ἐσφαλμένως ὅτι οἱ Κανόνες αὐτοί ἔχουν «καιρικό» χαρακτήρα καί γί αὐτό σήμερα δέν ἰσχύουν. Οἱ ἐν λόγω κύριοι νομίζουν ὅτι εἶναι ἐλεύθεροι νά προσβάλουν καί νά θυσιάζουν τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στόν βωμό τῶν διαφόρων κοσμικῶν καί κοινωνικῶν τους σκοπιμοτήτων, ἀσελγώντας ἐτσιθελικά σέ ὅ,τι ἱερώτερο καί πολυτιμώτερο ἔχει ὁ ὀρθόδοξος ἑλληνικός λαός. Πιθανόν γι’ αὐτούς ὁ θησαυρός τῆς Ὀρθοδοξίας, νά μή σημαίνει τίποτε ἄλλο παρά ἐμπόρευμα γιά ἀνταλλαγή ἤ ὑλικό γιά μαγείρεμα στό ἀκάθαρτο τσουκάλι τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Ἡ Νέα αὐτή Ἐποχή τόσο σέ πολιτικοοικονομικό ὅσο καί σέ θρησκευτικό ἐπίπεδο, δέν ἐπιθυμεῖ τόσο νά γκρεμίσει τήν Ἐκκλησία καί τίς ἐκκλησίες (ναούς), ὅσο ἐπιθυμεῖ νά μετατρέψει τήν Ἐκκλησία σέ κάτι ἄλλο ἀπό αὐτό πού εἶναι στήν οὐσία της. Νά τήν κάνει θεραπαινίδα καί χειροκροτητή της, νά τήν μεταλλάξει σέ ἕναν ἄνευρο ὀργανισμό, ὁ ὅποιος θά ἐνσωματωθεῖ πλήρως στό σύστημα καί θά δουλεύει, γιά λογαριασμό του, ὄχι ἀδειάζοντας τούς ναούς, ἀλλά γεμίζοντάς τους μέ ἀνθρώπους πού θά ἔχουν ἀλλοιωμένο φρόνημα. Ἡ γνήσια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τονίζει τήν ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τῆς ἐλευθερίας μέ τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός ἐπροίκισε τόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό ἡ ἀντίστασή Της δέν εἶναι εὐκαιριακή, ἀλλά πηγάζει ἀπό τήν ἴδια Τῆς τήν πίστη καί θέλει ἐλεύθερους ἀνθρώπους καί πολίτες καί ὄχιὑπάκουα ρομπότ.


Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

ΟΣΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ, Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ (+ 1993).


 Καθηγητο ντ. Μάρκου




«Στή μνήμη το ταπεινο καί ναρέτου γωνιστῆ τς πνευματικς θλησης, πού ταν στήν πραγματικότητα σάν κάτι πού διαβάζουμε στά Συναξάρια καί μόνο μέ τήν φαντασία μας μπορομε νά συλλάβουμε».(Παναγιώτης ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΣ, Κόρινθος.)



            


















Τό κείμενο ατό ποτελε τό δεύτερο σχεδίασμα τς βιογραφίας το διά Χριστόν Σαλο Λεοντίου τς Σάμου καί δημοσιοποιεται μέ τήν λπίδα, σοι γνωρίζουν περισσότερα στοιχεα, νά τά θέσουν στή διάθεση το γράφοντος, στε νά καταρτισθε νας κατά τό δυνατόν πλήρης βίος το μακαρίου νδρός, το μάρτυρος ατο τς συνειδήσεως το 20ου αῶνος.




Προλεγόμενα


             σιος Λεόντιος τς Σάμου ποτελε τό πλέον πρόσφατο παράδειγμα διά Χριστόν σαλότητος στόν χρο τς λληνικς ρθοδοξίας.  θαυμαστός του βίος προκύπτει μέσα πό τίς μαρτυρίες ξιοσεβάστων μαρτύρων – ντός καί κτός Σάμου - πού τόν ζησαν καί καταθέτουν τήν μαρτυρία τους. Μεταξύ πολλν μνημονεύουμε (καί εχαριστομε καί πό ατή τήν θέση γιά τήν προσφορά τους στήν ρευνα μας), τήν Διδασκάλισσα κ. Εγενία Χίου πό τόν Μαραθόκαμπο, τήν κ. Δέσποινα ωαννίδου πό τήν Σάμο (κάτοικο θηνν), τόν Μηχανολόγο κ. ωάννη Κοτσοκο πό τήν Κόρινθο καί τόν ερέα κ. Χ. Σ. κόμη στοιχεα γιά τόν π. Λεόντιο ντλήθηκαν πό δημοσιεύματα τοπικν ρημερίδων (κυρίως πιμνημόσυνα) καί πό βιβλία στά ποα γίνεται ναφορά στό πρόσωπό του.


             ζωή το π. Λεοντίου χωρίζεται σέ δύο περιόδους, στήν πρίν καί μετά τήν γνωριμία του μέ τόν πίσκοπο Βρεσθένης τν Γ.Ο.Χ. λλάδος κυρό Ματθαο (Καρπαθάκη, + 1950).
             γνωριμία ατή συνέβη μετά τήν λήξη το μφυλίου Πολέμου (1947  1948) καί πρξε καθοριστική γιά τήν μετέπειτα πορεία του.


             πρώτη περίοδος τς ζως του χαρακτηρίζεται πό τήν συμμετοχή του στήν θνική ντίσταση κατά τν κατακτητν ταλν καί  δεύτερη πό μεγάλους πνευματικούς γῶνες καί τήν θεληματική ρση το σταυρο τς διά Χριστόν Σαλότητος.




 Περίοδος Πρώτη:

 θνικός γωνιστής.


         κατά κόσμον Λεωνίδας Μαυροθαλασσίτης γεννήθηκε τήν 29η Δεκεμβρίου 1912 στό χωριό Πλάτανος τς Σάμου καί ταν γιός το φημερίου το χωριοῦ, ερέως ωάννη, τόν ποο διαδέχθηκε στήν ερωσύνη. Πρίν τήν χειροτονία του νυμφεύθηκε τήν Μαρία Λοΐζου, (το Δημητρίου καί τς Κωνσταντίνας, πού γεννήθηκε τήν 4η Δεκεμβρίου 1919, στό χωριό Κοντέϊκα τς Σάμου), μέ τήν ποία πέκτησε να γιό, τόν ωάννη.
            Τό κριβές τος τς χειροτονίας του δέν χει ξακριβωθε, πρέπει πάντως νά χειροτονήθηκε πρός τό τέλος τς δεκαετίας το ’30, πό τόν Μητροπολίτη Σάμου Ερηναο (Ν.ἡμ.), διότι  Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος καί  κατοχή τς Σάμου πό τούς ταλούς τόν βρκε ερέα.


             συναγωνιστής του στήν θνική ντίσταση ωάννης . Ζαφείρης, στό βιβλίο του « Κατοχή καί  θνική ντίσταση στή Σάμο, χρονικό 1941 – 1944», ναφέρεται πολλές φορές στόν π. Λεωνίδα καί τήν θνική του δράση.


            Ἐπίσης,  Θάλεια Ζαϊμη, σύζυγος το πποκράτη Ζαϊμη, συναγωνιστῆ το π. Λεωνίδα, στό βιβλίο της « πποκράτης Ζαϊμης καί  ποχή του», ναφέρεται πολλές φορές στόν π. Λεωνίδα καί στή διακεκριμένη συμμετοχή του στήν ντίσταση.              Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τίς μαρτυρίες τν συναγωνιστν,  π. Λεωνίδας «βγκε στήν παρανομία» τόν Νοέμβριο το 1942 καί συμμετεχε σέ πολεμικές πιχειρήσεις μέχρι καί τό 1944. Στό βιβλίο το ω. Ζαφείρη δημοσιεύεται καί στορική φωτογραφία μέ τήν λεζάντα «ντάρτες το ΕΛΑΣ Σάμου μέ τόν γωνιστή Παπ τους καί κοπέλλες το νησιο». κε - πως παρατηρε  π. Χ. Σ. σέ πιστολή του πρός τόν γράφοντα, - «φαίνεται  Πατήρ μέ νδυμασίαν πολεμικήν, μιμούμενος τούς ρωας το 1821, ν τά κατορθώματά του διά τήν λευθερίαν τς Πατρίδος γιναν τραγούδι καθημερινό ες τό στόμα τν σκλαβωμένων κατοίκων το νησιο».


            «Τό θάρρος του ταν μεγάλο – συνεχίζει  π. Χ. – καί μάλιστα,  κατά τήν μαρτυρία τοῦ συναγωνιστο του Ζαφείρη, δέετο ες τήν Θεαν Λατρείαν «πέρ τς ξιοπρεπείας το λληνος πολίτου», διότι βλεπε τι κατεπιέζοντο πό τούς χθρούς κατακτητάς ταλούς ο δεινοπαθοντες λληνες κατά τήν ταλική Κατοχή. μως  ψιστος προόριζε τόν π. Λεωνίδα καί διά πνευματικούς γνας, φο δέν παθε τό παραμικρόν πό τά χθρικά πυρά, λλά καί  διος δέν φόνευσε κάποιον».


            ταν ρχισε  πάρατος μφύλιος Πόλεμος, (Νοέμβριος 1944),  πατριώτης καί δεολόγος π. Λεωνίδας γκατέλειψε τήν Σάμο καί τήν οκογένειά του καί πγε στά εροσόλυμα, (εναι γνωστές καί μέ βαθειές στορικές ρίζες ο σχέσεις τς Σάμου μέ τό Πατριαρχεο εροσολύμων), καί πηρέτησε σάν φημέριος στόν Πανάγιο Τάφο, «δεόμενος πέρ τν δεινοπαθούντων κ νέου συμπατριωτν του καί πέρ λοκλήρου το κόσμου».



 Περίοδος Δεύτερη:

 πνευματικός γωνιστής.

Α.  γνωριμία του μέ τόν σιο ωάννη τόν Ρουμάνο.


           π. Λεωνίδας πέστρεψε στήν λλάδα μετά τό τέλος το μφυλίου Πολέμου (1947  1948), λλά δέν πέστρεψε στό νησί καί τήν οκογένειά του. Ο πιλογές του ταν λλες, πνευματικο καί γωνιστικο χαρακτρος. «Κατηύθυνε τά διαβήματά του» στήν ερά Μονή Παναγίας Κερατέας, γιά νά συναντήσει τόν πατέρα Ματθαο, τότε πίσκοπο Βρεσθένης, μετά πό συμβουλή το Ρουμανικς καταγωγς ερομονάχου σίου ωάννου το Χοζεβίτου (+ 1960),  ποος ελαβονταν διαιτέρως τόν πίσκοπο Ματθαο καί τό πνευματικό καί μολογιακό του ργο.


             σιος ωάννης  Χοζεβίτης γεννήθηκε τό 1913 στήν Ρουμανία, που μεγάλωσε ρφανός γονέων, μέσα στήν φτώχεια καί τήν στέρηση. Τό 1933 γινε μοναχός στήν περιώνυμη Μονή Νεάμτς τς Μολδαβίας. Εαισθητοποιημένος στά θέματα τς Πίστεως (τήν περίοδο κείνη τούς ρθοδόξους τς Ρουμανίας πα-σχολοσαν κυρίως τό θέμα το Βαπτίσματος - διότι σέ πολλές περιοχές σχυε τό ράντισμα, λόγ τς πιρρος τν Ονιτν – καί  λλαγή το μερολογίου).

             τσι τό 1936 κατέφυγε στά εροσόλυμα, λόγ τν διωγμν τν Ρουμάνων Παλαιοημερολογιτν πό τόν Νεοημερολογίτη Πατριάρχη Ρουμανίας Νικόδημο καί κοινοβίασε στή Λαύρα το γ. Σάββα, που δέχθηκε τό κανονικό ρθόδοξο Βάπτισμα. Τό 1939 μαζί μέ ναν δελφό φυγε στήν ρημο το ορδάνη καί ρχισε νά ζ ρημητικά καί συχαστικά σέ να σπήλαιο.
            κε τόν βρκε σκούμενο  μετέπειτα ποτακτικός του μοναχός ωαννίκιος, πίσης Ρουμάνος, ατο-εξόριστος μοναχός τς Μονς γίας Τριάδος Κούκουβας,  ποία καταστράφηκε κ θεμελίων τήν 23η πριλίου 1935, πειδή κολουθοσε τό Παλαιό μερολόγιο (μάλιστα νας πό τούς μοναχούς της βρκε μαρτυρικό θάνατο!).


             πατήρ ωάννης ταν εαισθητο-ποιημένος στά θέματα τς γνησιότητος τς Πίστεως καί τς λλαγς το μερολογίου (γι’ ατό λλωστε φυγε πό τήν Ρουμανία).      Μετά τήν κοίμησή του, βρέθηκε στό προσωπικό του μερολόγιο, νάμεσα σέ λλες διόγραφες σημειώσεις του, το τους 1942, καί  ξς: «Σήμερα στήν Πρώτη ρα, δέν μνημόνευσα στά Δίπτυχα καί δέν πρα ντίδωρο, διότι  ερέας πού λειτούργησε ταν ερέας το λληνικο Ναυτικο τς Αγύπτου καί εχε πικοινωνία μέ τούς Νεοημερολογίτες»!
            Τό 1947 χειροτονήθηκε Διάκονος (13η Μαΐου) καί Πρεσβύτερος (14η Σεπτεμβρίου) ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Εἰρήναρχο, γιά νά ἐξυπηρετήσει τήν Ρουμανική Σκήτη τοῦ Ἰορδάνη, τῆς ὁποίας διορίσθηκε καί Ἡγούμενος.
            Τήν 27η ανουαρίου 1948 πεβίωσε  νεοημερολογίτης Πατριάρχης Ρουμανίας Νικόδημος Μουντεάνου (1939 - 1948), μεγάλος διώκτης τν Ρουμάνων Γνησίων ρθοδόξων.
            ταν κατά τόν 40ήμερο Μνημόσυνο  τότε Πατριάρχης εροσολύμων Τιμόθεος Α΄ (1935 – 1955), κάλεσε μαζί μέ τούς λοιπούς κληρικούς καί τόν π. ωάννη νά συμμετάσχει, ατός – διαμαρτυρόμενος γιά τούς διωγμούς τν Ρουμάνων Γ.Ο.Χ. καί κφράζοντας δημόσια τήν διαφωνία του μέ τήν κοινωνία το Πατριαρχείου εροσολύμων μέ τίς Νεοημερολογίτικες κκλησίες - πεχε πιδεικτικά, καί τόν Δεκέμβριο το 1948 ποσύρθηκε μέ τόν ποτακτικό του μ. ωαννίκιο στήν ρημο.

***


             μολογιακή ατή στάση το ερομονάχου ωάννου εχε σάν συνέπεια τήν καθαίρεσή του πό τό γουμενικό ξίωμα, πότε ποχρεώθηκε σέ περι-πλάνηση σέ διάφορα σπήλαια τς ρήμου, μέχρις του, τόν Νοέμβριο το 1952, γκαταστάθηκε σέ σπήλαιο τς περιοχς τς Μονς Χοζεβ. κεῖ, τό πόμενο τος 1953, τόν βρκε σκούμενο  λόγιος Μοναχός Παλος  Κύπριος,  ποος τόν βοήθησε νά βάλλει μία ξύλινη πόρτα στό σπήλαιο – κελλί του, γιά νά προφυλάσσεται πό τίς καιρικές λλαγές.
             ερομόναχος ωάννης συνήθιζε νά λειτουργε (ταν  γεία του το τό πέτρεπε) στό σπήλαιο – κελλί το μοναχοῦ Παύλου, τό ποο διέθετε παρεκκλήσιο, μνημονεύοντας «πάσης πισκοπς ρθο-δόξων»!


            Στόν λεύθερο χρόνο του  σιος - πού ταν φύσις λεπτή, εαίσθητη καί καλλιτεχνική - γραφε ποιήματα καί μετέφραζε, (γνώριζε γγλικά, Γαλλικά, ραβικά καί λληνικά) στά Ρουμανικά ργα Πατέρων. Τό 1968  ποτακτικός του μοναχός ωαννίκιος ξέδωσε δύο τόμους τν ργων ατν.


            Κοιμήθηκε ερηνικά τήν 5η Αγούστου 1960.
            Δύο βδομάδες πρίν εδε σέ ραμα τούς «μακαρίους» καί τούς «κατηραμένους» τς πέραν το τάφου πραγματικότητος!     νταφιάσθηκε στό σπήλαιό του καί κατά τήν κηδεία του, δεκάδες πουλιά συγκεντρώθηκαν νά τόν ποχαιρετίσουν!

            Τό 1980, εκοσι χρόνια μετά τήν κοίμησή του, μετά πό μφανίσεις του στόν μοναχό ωαννίκιο κ. . πιστούς, τό Λείψανό του νακομίσθηκε διάφθορο! πό τόν γούμενο τς Μονς γ. Γεωργίου το Χοζεβίτου ρχιμανδρίτη μφιλόχιο,  ποος τό τοποθέτησε σέ λάρνακα καί τό κατέθεσε στόν ναό το γ. Στεφάνου. μως ατή  τιμή συνάντησε ντιδράσεις πό τούς κληρικούς το Πατριαρχείου, διότι  ερομ. ωάννης ταν (κατ' ατούς)… σχισματικός!
            Συστήθηκε τότε μία πιτροπή πό τόν Πατριάρχη Βενέδικτο,  ποία ποφάσισε τι  π. ωάννης δέν ταν γιος καί τό Λείψανό του πρεπε νά βγε πό τήν κκλησία!
            ταν μως  Πατριάρχης πέθανε ξαφνικά καί δύο πίσκοποι μέλη τς πιτροπς κατέληξαν στό νοσοκομεο, ο πόλοιποι χι μόνον «καναν πίσω», λλά σταδιακά προχώρησαν καί στήν διακήρυξη τς γιότητάς του (!), γιά λόγους ργυρολογίας, παρά τό γεγονός τι δέν ταν σέ κκλησιαστική κοινωνία μαζί τους!
             Τό διο συνέβη καί μέ τήν Νεοημερολογιτική κκλησία τς Ρουμανίας,  ποία διακήρυξε τήν γιότητά του γιά νά προσεταιριστε τούς Ρουμάνους Παλαιο-ημερολογίτες!


            Πέραν τς φθαρσίας το Λειψάνου του,  γιότητα το σίου ωάννου μαρτυρεται καί πό μετά θάνατον μφανίσεις του, σχετικές μέ τήν γνησιότητα τς Πίστεως καί τό θέμα το μερολογίου.    Μετά τήν κοίμησή του  Μοναχή Γαλήνη πό τήν εριχώ, τόν μνημόνευε στίς προσευχές της μαζί μέ λλους κεκοιμημένους.
            μως, ταν διάβασε κάποιες πιστολές του σχετικά μέ τό θέμα το μερολογίου, τόν διέγραψε πό τά δίπτυχά της! Λίγο ργότερα  σιος μφανίσθηκε στόν πνο της καί τς επε:
            «Τί κακό σο κανα; Γιατί μέ σβησες;» Μετά τήν μφάνιση ατή  μοναχή Γαλήνη δέχθηκε τόσο τήν ρθοδοξία, σο καί τήν γιότητά του.


             σιος ωάννης ελαβονταν διαιτέρως τόν πίσκοπο Βρεσθένης Ματθαο, το ποίου μολογοσε τούς σκητικούς γῶνες στά εροσόλυμα καί τό γιον ρος καί σπάζονταν τήν μολογία Πίστεως. Γιά τόν λόγο ατό, ταν γνώρισε στά εροσόλυμα τόν ατοεξόριστο π. Λεωνίδα, το συνέστησε, πιστρέφοντας στήν λλάδα, νά παχθε στόν πίσκοπο Ματθαο.
            ργότερα, σέ σους λληνες καί Κύπριους τόν ρωτοσαν σχετικά, συνιστοσε νά παχθον «στήν πό Ματθαίου εραρχία» καί στούς Ρουμάνους, στόν μολογητή ερομόναχο Γαμαλιήλ καί τούς κληρικούς του.


             μνήμη το σίου ωάννου το Ρουμάνου τιμται τοπικς πό τούς Γνησίους ρθοδόξους Χριστιανούς Ρουμανίας καί λλάδος τήν 5η Αγούστου.         

Β.  παγωγή του στόν πίσκοπο Βρεσθένης Ματθαο.


            κολουθντας τήν συμβουλή το σίου ωάννου το Ρουμάνου, ρχόμενος στήν λλάδα,  π. Λεωνίδας κατέφυγε στήν ερά Μονή Παναγίας Πευκοβουνο-γιατρίσσης Κερατέας, που συνάντησε τόν πίσκοπο Βρεσθένης Ματθαο Α΄.


             γνωριμία ατή λλαξε ριζικά τήν ζωή το π. Λεωνίδα. Κατ’ ρχήν ποκηρύσσει τήν Νεοημερολογιτική κκλησία καί ντάσσεται στή Γνησία ρθόδοξον κκλησία, κατά τά προβλεπόμενα πό τούς ερούς Κανόνες, (γενόμενος δεκτός πό τόν πίσκοπο Ματθαο δι’ μολογίας Πίστεως καί Χειροθεσίας). Στή συνέχεια δέχεται τό Μεγάλο καί γγελικό Σχμα πό τόν πίσκοπο Ματθαο -(μέ τό νομα Λεόντιος)- καί τό ξίωμα τς πνευματικς πατρότητος, καί μέ ντολή του πηγαίνει στό γιον ρος, γιά περισσότερη σκηση πλησίον τν Ζηλωτν Πατέρων.
            Τότε  πατήρ Ματθαῖος το δίνει μία πιπλέον ελογία: Νά σηκώσει τόν σταυρό τς διά Χριστόν σαλότητος.

            Ο δύο γιοι νδρες χώρισαν σωματικς τό 1949, μέ τήν μετάβαση το π. Λεοντίου στό γιον ρος, λλά δέν χωρίσθηκαν ποτέ πνευματικς. Μέχρι τς κοιμήσεως το πατρός Ματθαίου (14. 5. 1950), ο δύο πατέρες διατηροσαν στενή «ν Πνεύματι» πικοινωνία, χωρίς νά πομακρυνθον σωματικς ποτέ,  μέν πίσκοπος Ματθαος πό τήν μονή του,  δέ ερομόναχος Λεόντιος πό τήν ρημο το θωνα!


Γ.  π. Λεόντιος στό γιο ρος.


            Στόν θωνα  π. Λεόντιος πιδόθηκε σέ μεγάλη σκηση ς σπηλαιώτης καί πέκτησε φήμη μεγάλου Πνευματικο, μάλιστα γινε ξομολόγος τν περιωνύμων οράτων  γυμνν σκητν, τν ποίων γνώριζε τά κατοικητήρια καί παρ’ λο πού ταν ερεύς, δέχονταν τίς συμβουλές καί τίς γνμες τους καί τούς τιμοσε ς γίους.
            Γιά τήν παραμονή το π. Λεοντίου στό γιον ρος  γιορείτης Μοναχός Βλάσιος, στό βιβλίο του «Ο όρατοι ρημίτες το θωνα» (2006), διασώζει τά κόλουθα, στήν ναφορά του στόν ερομόναχο Σεραφείμ καί τήν συνοδεία του, τς Σκήτης το γίου Δημητρίου, τήν λεγομένη Σκήτη το Λάκκου, (σύμφωνα μέ μαρτυρία το μοναχοῦ Τρύφωνος στό μοναχό Διονύσιο, πρώην γιοπαυλίτη, + 2002):


            «ταν κατοίκησαν στή Σκήτη το Λάκκου  παπ Σεραφείμ καί  συνοδεία του, ξομολογοντο σέ κάποιον Πνευματικόν νόματι Λεόντιον ερο-μόναχον.  παπα - Λεόντιος μενε να διάστημα σέ μία σπηλιά το θωνα, γι’ ατό καί νομάσθη Σπηλαιώτης. πειδή ταν καλός καί σκητικός μοναχός, ξομολογοντο κοντά του ρκετοί μοναχοί. Μεταξύ ατν πού ξομολογοντο σαν καί δώδεκα νώνυμοι ναχωρητές, ο ποοι μεναν σέ σπηλιές στά βουνά το θωνα. ταν πήγαιναν στόν παπα-Λεόντιο, μεταξύ λλων, το πεξηγοσαν θεα μυστήρια, το λεγαν γιά τό μέλλον το γίου ρους, το ρμήνευαν τά κάλλη το Παραδείσου καί ποία  δόξα τν δικαίων μετά θάνατον».
             π. Χ. Σ. γράφει σχετικά, τι γιά τούς γιορείτες  π. Λεόντιος «γινε παράδειγμα σκητικς βιοτς».


Δ.  π. Λεόντιος στή Σάμο.


            πό τό γιον ρος  π. Λεόντιος ρθε στή γεννέτειρά του Σάμο, που ζησε βίον «πένητα, νυπόδητος καί μονοχίτων», ς διά Χριστόν Σαλός, κατά τήν ελογία το πατρός Ματθαίου.  χρόνος τς πιστροφς του δέν χει ξακριβωθε μ. Βλάσιος δέχεται, τι «ο δώδεκα νώνυμοι σκητές το συνέστησαν νά πάει  τόν στειλαν στό νησί τς Σάμου γιά νά βοηθήσει πνευματικά τόν λαό. κανε πακοή καί πγε καί μεινε κε μέχρι τς τελευτς του» (σελ. 111).

     
            Σχετικά μέ τό ργο του στή Σάμο  διος μοναχός σημειώνει: «Ο κάτοικοι το νησιο πού τόν γνώρισαν, διηγονται θαυμαστά γεγονότα γιά τήν ζωή του. λεγχε Στρατηγούς, Δημάρχους καί λλα ξέχοντα πρόσωπα τά ποα δέν διναν τό καλό παράδειγμα στό λαό, λλά ζοσαν ς ποστάτες τς ρθοδοξίας καί τς κατά Χριστόν ζως. Ποτέ δέν εσλθε σέ ατοκίνητο, ταν νας πεζοπόρος κήρυκας τς Πίστεως καί το Εαγγελίου. ζησε ς κτήμων καί διά Χριστόν Σαλός, σεβόμενος πό το λαο ς γιος. κολουθοσε τό Παλαιό ορτολόγιο, ς εναι καί στό γιον ρος» (ατ. σελ. 111).

***

            Τόν πώδυνο σταυρό τς διά Χριστόν σαλότητος  π. Λεόντιος δέν τόν σήκωσε αθαίρετα, λλά μέ τήν ελογία το πισκόπου Ματθαίου. δη τό 1949  π. Ματθαος εχε ζητήσει καί πό μία λλη χαριτωμένη ψυχή, τήν Ταρασία Ζαροραίου, πειτα διά Χριστόν Σαλή σ. Ταρσώ (+ 1989), νά ποκριθε τήν σαλή.ρχικά  μακάριος Πατήρ ερουργοσε στόν . Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ν. Καρλόβασι, ξυπηρετντας τούς Γνησίους ρθοδόξους τς Σάμου.  φημερία του κε σταμάτησε δοξα τό 1973, ταν χειροτονήθηκε πίσκοπος Πειραις καί Νήσων  ρχιμ. Νικόλαος Μεσσιακάρης καί νέλαβε Τοποτηρητής Σάμου. ταν  π. Νικόλαος ζήτησε πό τόν π. Λεόντιο «ρχιερατικά δικαιώματα», κενος πού δέν εχε πιάσει ποτέ στά χέρια του χρήματα,  ντελς φιλάργυρος καί φιλοχρήματος, ποχρεώθηκε νά παραιτηθε πό τήν φημερία! κτοτε ζοσε «βίον πένητα», διερχόμενος πεζός καί ξυπόλυτος λο τό νησί, κηρύττοντας τόν λόγο το Θεο σέ δρόμους καί πλατείες καί βρίσκοντας καταφύγιο στά ξωκκλήσια καί τίς ρημιές, ρκούμενος σέ να κομμάτι ξερό ψωμί! (Μαρτυρία κ. Δέσποινας ωαννίδου).


Ε.  διαιτερότητα τς σαλότητος το π. Λεοντίου.


 π. Χ. Σ. γράφει σχετικά μέ τήν παρουσία το π. Λεοντίου στή Σάμο: «ρχίζει ντονον σκητικήν ζωήν. Περι-φέρεται νυπόδητος, ρακένδυτος, φορτωμένος τά βιβλία τά κκλησιαστικά - ν στό χέρι του ερίσκεται  εκών τς Θεοτόκου, μικρός ξύλινος σταυρός καί τό κομβοσχοίνιον - τοιμος νά δώσει ρμηνείαν το θείου λόγου παντί τ ατοντι. Τό κήρυγμά του χει κκλησιαστικόν κυρίως περιεχόμενον, ες πταιστον καθαρεύουσαν καί σύνταξιν, χωρίς χειρόγραφον. Τά θέματά του ταν κυρίως τό μερολογιακόν καί  μέλλουσα κρίσις, λλά καί  δημόσιος λεγχος δημοσίων σχυρν καί μή προσώπων, τά ποα λέγχονται κόμη καί νομαστικς διά τιδήποτε παράνομον, κόμη καί οκογενειακς φύσεως.
Μισε τά χρήματα, κοιμται ες τό πάτωμα, ταν τόν φιλοξενον φίλοι, γνωστοί  συναγωνισταί του.
Δέν φοβεται τίποτε καί μάχεται μειλίκτως κατά τς μαρτίας, ν κηρύττει που ερεθε (λ.χ. ες τήν μόνοιαν διακόπτει τήν κυκλοφορίαν πεζν καί χημάτων).

Μέ ατοκίνητο ταν θελήσει νά ταξιδεύσει, ν εναι γνωστοί του ο πιβαίνοντες, κάθεται στό τελευταο σημεο το πατώματος το λεωφορείου!».


             Διδασκάλισσα κ. Εγενία Χίου μαρτυρε σχετικά μέ τήν κηρυκτική διακονία του στή Σάμο, τι μία περίοδο εχε μαζί του μία μοναχή, τήν Πελαγία καί μαζί «γύριζαν λα τά χωριά τς Σάμου κηρύττοντας. Γύριζαν πό χωριό σέ χωριό, ξυπόλυτος  Γέροντας κι ταν βράδυαζε μπαιναν σέ να δασάκι, βαζαν νάμεσά τους τήν εκόνα τς Παναγίας καί κοιμόταν. Τό πρωϊ πάλι ρχιζαν τήν περιοδεία σέ λλα χωριά. Κάποτε μως  δελφή Πελαγία κουράστηκε πό τόν γνα ατόν καί φυγε».


            κόμη, σχετικά μέ τήν νηστεία του σημειώνει:
            «Κάποτε τόν ρώτησα, γιατί νήστευε καί τήν μέρα το Πάσχα. Μο πάντησε μπιστευτικά:
            «Στήν παλιά μου ζωή κάποτε μάρτησα τήν μέρα το Πάσχα, γι’ ατό νηστεύω κάπου-κάπου Πάσχα, γιά νά ξεπλύνω τήν μαρτία μου»!


             κ. ωάννης Κουτσοκος γράφει σχετικά σέ πιμνημόσυνο ρθρο του στήν τοπική φημερίδα τς Κορίνθου «ΣΗΜΕΡΑ» (φ. 26.10.1997):
            «ταν νας ερωμένος σκητής. Φοροσε κορελιασμένα καί χιλιο-μπαλωμένα ράσα καί κρατντας πάντα να ταγαράκι, περπατοσε χειμνα - καλοκαίρι ξυπόλυτος. Δέν χρησιμοποιοσε καθόλου χρήματα, δέν τρωγε σχεδόν τίποτα καί κρατοσε πάντα μία φθαρμένη εκόνα το γίου Παντελεήμονος.


            Σέ κάθε εκαιρία κήρυττε μέ παρρησία καί πολλές φορές κανε κήρυγμα μέ αστηρό λεγχο.
            σοι τόν πλησίαζαν νοιωθαν μία χαρακτηριστική εωδία πού νέβλυζε πό τήν παρουσία του.  χαρακτηριστική μυρωδιά πού ναδυόταν πό πάνω του συνόδευε μία Κορίνθια γιά μέρες στό σπίτι της, παρ’ λο πού μίλησε μαζί του γιά λίγα λεπτά, ν δέν τόν ξαναεδε ποτέ».


Στ. Τά χαρίσματα το γίου Πνεύματος.


            Μέ τούς περφυες γνες του  π. Λεόντιος λεήθηκε πό τόν Θεό μέ τά γιοπνευματικά χαρίσματα τς διδασκαλίας, τς διαλείπτου προσευχς, τς πρό θανάτου εωδίας, τς προοράσεως, τς «ν πνεύματι» ρπαγς σέ μακρυνούς τόπους, τς κτός χρονικν ρίων κινήσεως, τν μετά θάνατον μφανίσεων, τς εωδίας τν λειψάνων του καί λλων θαυμαστν σημείων.
             π. Χ. Σ. γράφει, τι «πάρχουν μαρτυρίαι διά τόν π. Λεόντιον, τι τόν εδον νά ερίσκεται περυψωμένος το δάφους, λλοι δέ μαρτυρον διά φς γύρω του».
            Ἡ κ. Εὐγενία Χίου μαρτυρεῖ σχετικά μέ τό χάρισμα τῆς διδασκαλίας: «Τόν συνάντησα σέ να φιλικό σπίτι πόγευμα. μεινα κοντά του ς τίς 2 τά ξημερώματα. Μία πραγματική κοσμογονία πνευματική. Πρα πόφαση τι πρεπε νά γίνω ρθόδοξη, παρ’ λο πού στό δικό μου χωριό δέν πρχε λλος ρθόδοξος».


            Σχετικά μέ τό χάρισμα τς προοράσεως  δια μάρτυρας μολογε: «Κάποτε ρθε στό χωριό Λέκκα πού πηρετοσα. ταν σούρουπο καί μιλοσε στήν πλατεία το χωριο. Εχε μαζευτε κόσμος. Τήν ρα κείνη πέρασε νας κάτοικος το χωριο καί το επε: «Δέν πς καλύτερα στή γυνακα σου καί τό παιδί σου, παρά γυρίζεις καί λές σκοπα πράγματα;»  Γέροντας τότε γύρισε καί το επε: «Σέ βλέπω νά μήν εσαι το ϊ - Γιαννιο». Πράγματι, σέ λίγες μέρες  αθάδης χωρικός ρρώστησε πό καρκνο! ν εχε ψηλό νάστημα, 1.85, ζάρωσε καί γινε γνώριστος. Πέθανε σέ λίγους μνες καί λοι πίστεψαν, τι  πρόρρησις το π. Λεοντίου παληθεύθηκε.


            λλοτε πάλι περνοσε πό ναν δρόμο το χωριο μας. Κάποιος γροφύλακας, πολύ γνωστός μας, πλενε να βαρέλι γιά νά βάλει λάδι. κείνη τήν στιγμή πέρασε  Γέροντας Λεόντιος καί  γροφύλακας τόν κατηγόρησε: «Δέν πς – το επε – στή γυνακα σου καί τό παιδί σου, παρά γυρίζεις στούς δρόμους;»  π. Λεόντιος δέν το πάντησε, λλά δέν πρόλαβε νά περπατήσει οτε μισή ρα δρόμο καί κούσθηκε νας φοβερός κρότος, κάτι σάν κρηξη βίδας. ταν τό βαρέλι πού νατινάχθηκε μέ τήν φωτιά πού το βαλε  γροφύλακας γιά νά τό καθαρίσει καί το κοψε τό κεφάλι!»


            Σχετικά μέ τό θέμα τς προσευχς  κ. ωάννης Κουτσοκος γράφει, τι «διαρκς προσευχόταν, λεγε τήν εχή μέ λη τήν θέρμη τς ψυχς του καί πως μο επαν σοι τόν φιλοξένησαν, δέν ναπαύοταν λη τήν νύχτα, λλά διαρκς προσευχόταν».
            Γράφει ἀκόμη, ὅτι «ταν  Γέροντας ταν στήν Κόρινθο, μερικοί φίλοι μέ παρεκάλεσαν νά τόν μεταφέρω πό τό σπίτι πού φιλοξενετο, σέ να μοναστήρι ξω πό τήν πόλη μέ τό ατοκίνητό μου. μεινα κπληκτος, ταν κάθισε στό κάθισμα καί τόν παρατηροσα νά βρίσκεται σέ μία πνευματική ρπαγή, μέ συνεχες ελαβικές ποκλίσεις, κάνοντας τόν σταυρό του καί λέγοντας χαμηλόφωνα προσευχές καί τήν γνωστή εχή τν σκητν. Στήν περίπου μισή ρα τς διαδρομς μας, δέν ντάλλαξα καμμία λέξη μαζί του, διότι βλεπα ναν νθρωπο πού ταν μέν μέ τό σμα δίπλα μου, λλά τό πνεμα του βρισκόταν κάπου λλο, πού γώ δέν μποροσα νά πάω!»
             διος μάρτυρας, ταν βρέθηκε στή Σάμο καί ρώτησε κάποιον δηγό ταξί ν ξερε τόν π. Λεόντιο, πληροφορήθηκε, τι «εναι γνωστός σέ λη τήν Σάμο, ζε ξω, στά βουνά καί περπατάει πολύ σ’ λο τό νησί». 
            «Δέν βλάπτει κανένα - συνέχισε ὁ ὁδηγός - μες, που τόν βρίσκουμε τόν παίρνουμε μέ τά ταξί μας  τουλάχιστον το τό προτείνουμε, διότι συνήθως ρνεται νά μπε στό ατοκίνητο. ντύπωση μο κανε πού τόν εδα στό Πυθαγόρειο, ν πήγαινα στό Καρλόβασι. ταν φτασα στό Καρλόβασι, κπληκτος τόν εδα κε καί πόρησα, πς πγε νωρίτερα κενος πό τό ταξί;»


            Σημαντική εναι καί  κόλουθη μαρτυρία το δίου μάρτυρα: «ταν κατεβαίνει στό Βαθύ - στό λιμάνι - καί κηρύττει, τότε φωνάζει δυνατά καί χτυπάει τό πόδι του μέ δύναμη, ξυπόλυτος, στούς γκόλιθους το λιμανιοκε, ατό τό χτύπημα, τό συνοδεύει νας δυνατός, πόκωφος θόρυβος. Πς εναι δυνατόν νας γεράκος ξυπόλυτος νά κάνει μέ τό πόδι του πάνω στό μπετό τόσο θόρυβο


            Στή βιβλιογραφία σχετικά μέ τήν Ρωσική κκλησία τν Κατακομβν, στή βιογραφία το πισκόπου Βλαδιμήρου μπράμωφ (+1987), ναφέρεται τι τήν χειροτονία του σέ πίσκοπο εχε προείπει « διά Χριστόν Σαλός ερομόναχος Λεόντιος τς Σάμου, στήν πηγή το γίου Βασιλίσκου, στόν Καύκασο»!


             πίσκοπος Βλαδίμηρος, κατά κόσμον Βάδιμος Abramov, καταγόταν πό τήν Μόσχα. Τά πρτα σπέρματα τς Πίστεως δέχθηκε πό τήν εσεβῆ γιαγιά του, διότι  μητέρα του ταν θεη. ν πηρετοσε στό Σοβιετικό Στρατό, φοροσε κρυφά σταυρό και προσευχόταν. Τό πάγγελμά του στόν κόσμο ταν κοσμηματοποιός.


             κκλησιαστική του ζωή ρχισε πό τό Πατριαρχεο Μόσχας. Συνήθιζε νά κκλησιάζεται στήν νορία Znamenye τς Μόσχας. Ταυτόχρονα ναζητοσε Γέροντα μοναχό νά ποταχθε. Τότε μία πιστή τόν συνέστησε στόν Κατακομβίτη Μητροπολίτη Γεννάδιο Sekach νεαρός Βάδιμος συνάντησε τόν Μητροπολίτη Γεννάδιο στή Μόσχα καί τόν συνόδευσε στό προσκύνημά του στή Λαύρα τς γίας Τριάδος - γ. Σεργίου.
            Στή συνέχεια προσχώρησε στήν κκλησία τν Κατακομβν καί χειροθετήθηκε μοναχός πό τόν μητροπολίτη Γεννάδιο μέ τό νομα Βλαδίμηρος. πό τόν διο εράρχη δέχθηκε καί τούς τρες βαθμούς τς ερωσύνης.

            Λίγο πρίν τόν θάνατό του  πίσκοπος Βλαδίμηρος ναγκάστηκε νά μετακινηθε στόν Καύκασο, λλά καί πό κε διώχθηκε πό τήν Μυστική στυνομία.      Τότε γκαταστάθηκε στό χωριό Elistaταν  Μυστική στυνομία τόν νακάλυψε, το ζήτησε νά φύγει, λλά ατός δέν συμμορφώθηκε, μέ ποτέλεσμα νά κτοπιστε στή Μόσχα, που πεβίωσε τό 1987, πό τίς συνέπειες το πυρηνικο τυχήματος στό Τσερνόμπιλ.


            Γιά τήν συνάντηση το π. Λεοντίου μέ τόν π. Βλαδίμηρο δέν ναφέρονται περισσότερες πληροφορίες, να πάντως εναι πολύτως βέβαιο καί ξακριβωμένο:
             π. Λεόντιος δέν βγκε ποτέ ξω πό τά σύνορα τς λλάδος!
            ρα στήν πηγή το γίου Βασιλίσκου, (που  μώνυμος ναός, στόν ποο κοιμήθηκε ξόριστος  Μέγας Ἅγιος Χρυσόστομος), βρέθηκε «κτός σώματος, ν πνεύματι» καί ατό εναι μία τν μεγάλων ποδείξεων τς γιότητός του (μέ τόν διο τρόπο πικοινωνοσε ἄραγε καί μέ τόν πατέρα Ματθαο;).
           

Ζ. Τό σιακό τέλος.


             Σαλός το Θεο σιος Λεόντιος κοιμήθηκε ερηνικά τήν 5η Μαρτίου 1993.         Προηγουμένως εχε πισκεφθε τήν ερά Μονή Μεταμορφώσεως το Σωτρος Κουβαρπου μεινε λίγο, λλά μέσα στή νύχτα φυγε, καί περιπλανώμενος στούς δρόμους, σχεδόν τυφλός, μεταφέρθηκε στό νοσοκομεο τς Βούλας, που μετά τίς πρτες βοήθειες τόν πγαν στό λιμάνι καί τόν πιβίβασαν στό καράβι γιά τήν Σάμο.             κε πγε στό χωριό του, τόν Πλάτανο, καί φιλοξενήθηκε μέχρι τό τέλος του πό τήν νηψιά του Βικτωρία,  ποα το παρεχε κάθε προστασία. Τήν τελευταα Θεα Κοινωνία λαβε πό τόν δη μακαριστό Πρωθιερέα π. Σαράντη Καστανι, καταγόμενο πό τήν καρία, (κλεκτό κληρικό τς Γνησίας ρθοδόξου κκλησίας), τόν ποο ποχαιρέτησε λέγοντας: 
            «ντε π. Σαράντη, καλή ντάμωση στόν Παράδεισο».


            Τόν νταφίασε στό χωριό του  ερεύς π. Δημήτριος Τσαρκατζόγλου, (πίσης τς Γνησίας ρθοδόξου κκλησίας), τήν 7η Μαρτίου 1993.
            Στήν κηδεία του συμμετεχε λαός πό λη τήν Σάμο. «Παρά τήν στηλίτευσιν καί τήν κακουχίαν - γράφει  π. Χ. Σ. - νεγνωρίσθη τό πνευματικόν του ργον πό τόν λαόν το νησιο, διότι μίλησε στήν καρδιά το κόσμου, μέ φωνή σωστή».

            Κατά τόν νταφιασμό του οκονο-μήθηκε πό τόν Θεό μεγάλο σημεο. πό στοχία τν κηδευτν,  τάφος, πού θά δέχονταν τό σιακό σμα το μακαρίου Λεοντίου, εχε νοιχθε μικρός. Τότε κάποιος πό τούς παρισταμένους φώναξε ερωνικά:
            «ντε ρέ Λεόντιε, καί στόν τάφο λειψός θά πς».
            Καί κενος, σάν νά ταν ζωντανός, μάζεψε τά πόδια του καί χώρεσε!

            Κατά τήν νακομιδή του τά τίμια Λείψανά του νακομίσθηκαν εωδιάζοντα.        Σήμερα  τιμία Κάρα του καί τά περισσότερα τν Λειψάνων του φυλάσσονται πό τήν νηψιά του Βικτωρία, στόν Πλάτανο Σάμου, ν ρκετά χουν δη διασπαρε καί  ελογία τους χαριτώνει κοντινές καί μακρυνές περιοχές (πως τήν Κύπρο).
            Πέραν τς Μονς Κύκκου Κύπρου, πότμημα τν Λειψάνων του φυλάσσεται στό ερό Παρεκκλήσιο σίας Ξένης τς Ρωσίδος, Μάνδρας ττικς, καί λλο κατέχεται πό τόν ρχιμ. κ. Νεκτάριο Μουρ.

            Μετά τήν κοίμησή του μαρτυρονται μφανίσεις του.
            «Τό επαν νθρωποι πού δέν χουν λόγο νά ψεύδονται - γράφει  ω. Κουτσοκος -  γυνακα το θυρωρο νός ξενοδοχείου, ταν γύρισε  νδρας της στό σπίτι, το επε τι πέρασε  Λεόντιος πό 'κε καί το δωσε νερό!
             σύζυγός της πόρησε λέγοντάς της τι  Λεόντιος εναι πεθαμένος, μως κείνη πέμεινε λέγοντας πώς δέν εχε παραισθήσεις»!

Η.  συνείδησις τς κκλησίας.


            Στήν συνείδηση το πληρώματος τς Γνησίας ρθοδόξου κκλησίας τς λλάδος, ντός τν κόλπων τς ποίας ναδείχθηκε καί γίασε  μακάριος Πατήρ Λεόντιος,  ορανοπολίτης, διά Χριστόν Σαλός τς Σάμου, κατέχει θέση νεοφανούς γίου. λοι στήν Σάμο (Νεοημερολογίτες καί Γνήσιοι ρθόδοξοι), μολογον τήν γιότητά του!
            Δέν ταν «κ το κόσμου τούτου», λλά μία μορφή γνήσια Βιβλική στόν 20ο αῶνα τς ποστασίας καί τς μαρτίας.


            Στίς μοναδικές φωτογραφίες το σίου Πατρός, τίς ποῖες κατέχει καί μς διέθεσε  ρχιμ. κ. Νεκτάριος Μουρς, διακρίνεται  μακάριος Γέροντας νά κηρύττει τόν λόγο το Θεο ξυπόλητος, σχεδόν ρακένδυτος, μέ τό Εαγγέλιο στό χέρι νοικτό, λλοτε προσελκύοντας τό νδιαφέρον τν διερχομένων καί λλοτε τόν ερωνικό γέλωτα!
            Μία μορφή ντως Βιβλική, ξένη πρός τόν 20 αῶνα, στόν ποο ς ξένος καί πάροικος ζησε καί γίασε, μέ τό δησάκι το ξένου στήν πλάτη, που εχε λη του τήν περιουσία, τά κκλησιαστικά του βιβλία!
            Νεκρός δέ στό νεκροκρέββατο, ντικρύζει γαλήνιος τήν πέραν το τάφου πραγματικότητα, πάλι Βιβλικός, ξένος, ορανοπολίτης στόν κόσμο μας τς μαρτίας καί τς ποστασίας.


            Ο ελαβούμενοι τήν μνήμη του τόν τιμον τήν 5η Μαρτίου, μέρα τς κοιμήσεώς του. Σύμφωνα μέ σφαλες πληροφορίες πίκειται  διακήρυξις τς γιότητός του πό τήν Γνησία ρθόδοξο κκλησία τς λλάδος.

σιε Πάτερ Λεόντιε,
πρέσβευε τ Κυρί πέρ μν.






Ὅταν πήγαμε καί 'μεῖς, γιά νά προσκυνήσουμε στήν Ἱερά Μονή Χοζεβᾶ, πρώτη ἀπ' ὅλους ἔφτασε στό Ἱερό Ναό ἡ μικρή Χριστίνα. Θἄταν τότε 13-14 ἑτῶν. Ἁγνή καί καθαρή, ὅπως ἦταν, προχώρησε μέ τό θάρρος τῆς νιότης καί τόν ἐνθουσιασμό ὅλων ὅσων ἄκουγε γιά τούς Ἁγίους Τόπους, μπῆκε πρώτη καί στόν χῶρο πού φυλασσόταν τό λείψανο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ρουμάνου, δίπλα ἀπό τήν Ἐκκλησία. Χωρίς, βέβαια, νά ξέρει ὅτι ἐκεῖ ἦταν ὁ Ἅγιος.
                Ἐμεῖς φτάσαμε μετά ἀπό μερικά λεπτά, μιά καί προχωρούσαμε πιό ἀργά καί ἀνεβαίναμε τήν ἀρκετά κοπιαστική ἀνηφόρα.
                Ἔρχεται πρός ἐμένα ἡ Χριστίνα κλαίγοντας μέ λιγμούς! Δέν μποροῦσε νά μιλήσει! 
                Ὁ ἥλιος ἔδυε καί μόλις προφτάσαμε νά μποῦμε νά προσκυνήσουμε.
                -Χριστίνα μου, τί ἔχεις καί κλαῖς ἔτσι; τήν ρωτοῦσα συνέχεια, ἀλλά ἐκείνη δέν μποροῦσε νά μιλήσει.
                Προσπαθῶντας νά τήνκαθυσηχάσουμε, μετά ἀπό ἀρκετή ὥρα, μᾶς εἶπε:
                -Ἐκεῖ μέσα εἶναι ἕνας μοναχός νεκρός πού ὅμως ... ἀναπνέει, καί τό στῆθος του ἀνεβαίνει καί κατεβαίνει! Τόνισε χαρακτηριστικά μέ τήν παιδική περιγραφή πού μᾶς ἔκανε!
                Μπήκαμε καί 'μεῖς καί προσκυνήσαμε μέ φόβο καί εὐλάβεια. Δέν ἀντιληφθήκαμε ὅμως τίποτε!
Μαρτυρία το κ. ωάννη Κουτσούκου, δημοσιευμένη στήν φημερίδα τς Κορίνθου «ΣΗΜΕΡΑ», φ. 26. 10. 1997.

Δημοφιλείς αναρτήσεις