19 Αυγούστου Συναξαριστής Ανδρέου Στρατηλάτου, των Αγίων Τιμοθέου, Αγαπίου και Θέκλας, Ευτυχιανού Στρατιώτου και Στρατηγίου, Θεοφάνους Οσίου.

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Στρατηλάτης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ 2.593 Μάρτυρες

Οἱ στρατιῶτες ἦταν κυριευμένοι ἀπὸ φόβο, λόγω τοῦ ὅτι ὁ ἐχθρὸς ἦταν πολυάριθμος καὶ εἶχε πολλὲς νῖκες στὸ ἐνεργητικό του. Ἡ ἀρχηγία τοῦ μικροῦ σώματος στρατιωτῶν εἶχε ἀνατεθεῖ ἀπὸ τὸν ἀρχιστράτηγο Ἀντίοχο σὲ ἕναν γενναῖο χριστιανὸ ἀξιωματικό, τὸν Ἀνδρέα.

Βεβαίωσε λοιπὸν ὁ Ἀνδρέας τοὺς στρατιῶτες του πὼς ὁ θρίαμβος τῆς νίκης θὰ εἶναι μὲ τὸ μέρος τους, ἂν ὅλοι μὲ πραγματικὴ πίστη ἐπικαλεσθοῦν τὸν παντοδύναμο Θεὸ τῶν χριστιανῶν. Διότι ὅλα τὰ κατορθώματα τῶν χριστιανῶν ἐπιτυγχάνονται «σὺν τῇ δυνάμει τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χρίστου». Μὲ τὴ δύναμη, δηλαδή, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πράγματι, τὰ λόγια τοῦ Ἀνδρέα ἀνύψωσαν τὸ ἠθικὸ τῶν στρατιωτῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συντρίψουν τὸ πολυπληθὲς στράτευμα τοῦ ἐχθροῦ. Ὁ Ἀντίοχος ἐπαίνεσε δημόσια τὸ κατόρθωμα αὐτό, ἀλλὰ ὅταν ἔμαθε ὅτι οἱ στρατιῶτες εἰλκύσθηκαν ἀπὸ τὸν Ἀνδρέα στὸ χριστιανισμό, ἔστειλε 1.000 στρατιῶτες νὰ τοὺς ἀφοπλίσουν καὶ νὰ τοὺς στείλουν στὰ σπίτια τους. Ὁ Ἀνδρέας, ὅμως, μετὰ ἀπὸ συζήτηση εἵλκυσε καὶ αὐτοὺς στὸν χριστιανισμό.

Ἐξοργισμένος τότε ὁ Ἀντίοχος, ἔστειλε εἰδικὸ σῶμα μὲ ἔμπιστους ἀξιωματικοὺς καὶ σκότωσε ὅλους τους χριστιανοὺς στρατιῶτες.

Ἦταν στὸν ἀριθμὸ 2.593!

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.

Θείας πίστεως, τῇ δυvαστείᾳ, προσενήνοχας, ὡς στρατηγέτης, τῷ Παντάνακτι στρατὸν θεοσύλλεκτον· τύπος γὰρ τούτων Ἀνδρέα γενόμενος, μαρτυρικῶς σὺν αὐτοῖς ἠνδραγάθησας. Μεθ’ ὧν πρέσβευε, Κυρίω τῷ σὲ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Στρατηλάτης ἄριστος προβεβλημένος, τῷ Χριστῷ προσήγαγες, μαρτυρικὸν συνασπισμόν, μαθ’ ὧν Ἀνδρέα ἐκραύγαζες· Σὺ τῶν Μαρτύρων Οἰκτιρμὸν ὁ στέφανος.

Μεγαλυνάριον.

Τῇ στρατολογίᾳ τῇ ἀληθεῖ, ἐστράτευσας Μάρτυς, δῆμον Ἅγιον Ἀθλητῶν, μεθ’ ὧν καὶ ἀθλήσας, Ἀνδρέα Στρατηλάτα, ἀγγελικῆς στρατείας, ὤφθης ὁμόσκηνος.

Οἱ Ἅγιοι Τιμόθεος, Ἀγάπιος καὶ Θέκλα οἱ Μάρτυρες 

Οἱ Ἅγιοι Τιμόθεος, Ἀγάπιος καὶ Θέκλα, μαρτύρησαν στὴν Γάζα. Στὴν πόλη αὐτή, ἀπὸ τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ χριστιανισμοῦ εἶχε ἱδρυθεῖ ἐκκλησία, τὴν ὁποία συνεχῶς πολεμοῦσαν οἱ εἰδωλολάτρες. Ἀλλὰ ὅσο τὴν πολεμοῦσαν, τόσο αὐτὴ μεγάλωνε καὶ ὅλο καὶ πιὸ πολλοὶ γινόντουσαν χριστιανοί.

Κατὰ καιροὺς γινόντουσαν μεγάλοι διωγμοὶ ἐναντίον τους. Σὲ μία τέτοια ἐξέγερση, μὲ ἐντολὴ τοῦ ἐπάρχου Οὐρβανοῦ, συνελήφθη ὁ Τιμόθεος. Ἀφοῦ ὑπεβλήθη σὲ πολλὰ σκληρὰ καὶ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια ρίχτηκε στὴν φωτιὰ ὅπου καὶ μαρτύρησε.

Βλέποντας ὁ Ἀγάπιος καὶ ἡ Θέκλα τὸ μαρτύριο τοῦ Τιμοθέου, εἶπαν ὅτι θέλουν νὰ μαρτυρήσουν καὶ αὐτοὶ γιὰ τὸν Χριστό τους καὶ οἱ εἰδωλολάτρες τοὺς ἔριξαν στὰ ἄγρια θηρία.

Οἱ Ἅγιοι Εὐτυχιανὸς καὶ Στρατήγιος οἱ Μάρτυρες 

Μαρτύρησαν διὰ πυρός.

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Νέος 

Τὸ 1740, ἐπὶ Σουλτάνου Ἀχμὲτ καὶ Ἰμπραὴμ Πασά, γενικοῦ Διοικητῆ Μ. Ἀσίας, διατάχθηκε διάταγμα συγκέντρωσης ὅλων τῶν ἀγοριῶν τῶν χριστιανῶν. Μέσα σ’ αὐτὰ τὰ παιδιὰ βρέθηκε καὶ ὁ ὀρφανὸς Θεοχάρης.

Κάποια μέρα ὅμως, ὁ διοικητὴς τῆς Νεαπόλεως Καππαδοκίας, εἶδε τὸν Θεοχάρη, τοῦ ἄρεσε καὶ τὸν πῆρε στὸ σπίτι του νὰ περιποιεῖται τὰ ζῷα. Ἡ εὐσέβεια καὶ ἡ ὀμορφιὰ τοῦ Θεοχάρη τὸν ἔκαναν νὰ τοῦ προτείνει νὰ τὸν κάνει γαμπρό του, ἀφοῦ πρῶτα γίνει μουσουλμάνος.

Ὁ Θεοχάρης ἀπάντησε, ὅτι γεννήθηκε Χριστιανὸς καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του. Ὁ δικαστὴς προσβλήθηκε ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀπάντηση καὶ τὸν ἀπείλησε μὲ βασανιστήρια.

Τότε ὁ Θεοχάρης ἔφυγε, γιὰ νὰ πάει νὰ μεταλάβει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ὅταν γύρισε ὁ δικαστὴς τοῦ ἔκανε καὶ πάλι τὴν πρόταση, αὐτὸς ἀρνήθηκε καὶ ἄρχισαν τὰ βασανιστήρια.

Στὴν ἀρχὴ τὸν λιθοβόλησαν καὶ στὴν συνέχεια τὸν ἀποκεφάλισαν τὸ μεσημέρι τῆς 20ης Αὐγούστου τοῦ 1740.

Τὸ 1923 τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου μεταφέρθηκαν στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίας Αἰκατερίνης Θεσσαλονίκης, ὅπου καὶ φυλάσσονται ἕως σήμερα.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Βλαστὸς Ἰωαννίνων ἀνεδείχθης περίδοξος, καὶ θεῖος πολιοῦχος τῆς Ναούσης Θεόφανες· ὡς ἄγγελος γὰρ ζήσας ἐπὶ γῆς, θαυμάτων ἐκομίσω δωρεάν, καὶ παρέχεις τὰς ἰάσεις τοῖς εὐλαβῶς, προστρέχουσι τῇ σκέπῃ σου. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τῆς μυστικῆς θεοφανείας θεῖον ὄργανον

Τῇ ἰσαγγέλῳ πολιτείᾳ ἐχρημάτισας

Καὶ θαυμάτων ἐδοξάσθης τῇ χορηγίᾳ.

Ἀλλ’ ὡς μέγας τοῦ Θεοῦ θεράπων Ἅγιε

Καθικέτευε λυτροῦσθαι πάσης θλίψεως

Τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Πάτερ Θεόφανες.

Μεγαλυνάριον.

Τῶν Ἰωαννίνων θεῖος βλαστός, καὶ Ναούσης μέγας, πολιοῦχος καὶ ἀρωγός, καὶ πηγὴ θαυμάτων, Θεοφάνες ἐδείχθης· διό σου τὴν ἁγίαν Κάραν σεβόμεθα.

18 Αυγούστου Συναξαριστής Φλώρου και Λαύρου, του Αγίου πλήθους των Φτωχών, των Αγίων Έρμου, Σεραπίων και Πολυαίνου, Ιουλιανής, Λέωντος, των Αγίων Τεσσάρων Οσίων Ασκητών, Γεωργίου καί Ιωάννου Πατριαρχών, των Οσίων Βαρνάβα, Σωφρονίου και Χριστοφόρου, Σωφρονίου Αγιορείτου, Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ νέου.

Οἱ Ἅγιοι Φλῶρος καὶ Λαῦρος οἱ Μάρτυρες 

Ἦταν δίδυμα ἀδέλφια καὶ ἦταν ἄρρηκτα ἑνωμένοι διὰ τῆς θερμῆς πίστεως καὶ ἀγάπης ποὺ εἶχαν πρὸς τὸ Χριστό. Κατάγονταν ἀπὸ τὸ Βυζάντιο καὶ εἶχαν διδαχθεῖ τὸν χριστιανισμὸ καὶ τὴν τέχνη τοῦ λιθοξόου ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πρόκλο (καὶ ὄχι Πάτροκλο, ὅπως λανθασμένα γράφεται ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστές, καὶ ποὺ ἡ μνήμη του ἔτσι λανθασμένα ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 21η Ἰανουαρίου) καὶ Μάξιμο, οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν καὶ μαρτυρικὸ θάνατο γιὰ τὸν Χριστό.

Μετὰ τὸν θάνατο τῶν διδασκάλων τους, ὁ Φλῶρος καὶ ὁ Λαῦρος ἀναχώρησαν στὴν Ἰλλυρία καὶ διάλεξαν σὰν τόπο διαμονῆς τους τὴν πόλη Οὐλπιανά. Στὴν πόλη αὐτὴ ἐργάζονταν τὴν τέχνη τους, ἀλλὰ συγχρόνως μέσῳ αὐτῆς προσπαθοῦσαν γιὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἐκεῖ ὑπῆρχε καὶ κάποιος ἱερέας εἰδώλων, ὀνομαζόμενος Μερέντιος. Ὁ γιὸς αὐτοῦ Ἀθανάσιος ἀπὸ τὸ ἕνα του μάτι ἔπαθε τύφλωση, ποὺ ἀπὸ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη δὲ βρῆκε θεραπεία. Τότε πλησίασε τοὺς δυὸ τεχνῖτες ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ θεράπευσαν τὸ μάτι τοῦ γιοῦ τοῦ εἰδωλολάτρη ἱερέα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πιστέψουν καὶ οἱ δύο στὸν Χριστό. 

Αὐτὸ μόλις τὸ ἔμαθε ὁ ἔπαρχος Λύκων, συνέλαβε τοὺς δύο ἀδελφοὺς καί, ἀφοῦ τοὺς βασάνισε φρικτά, τοὺς ἔριξε μέσα σὲ ἕνα πηγάδι, ὅπου καὶ παρέδωσαν τὸ πνεῦμα τους.

Ἔτσι, οἱ δυὸ τεχνῖτες ἀδελφοὶ μπῆκαν στὴν αἰώνια πόλη, «ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός». Τῆς ὁποίας, δηλαδή, τεχνίτης καὶ κτίστης εἶναι αὐτὸς ὁ Θεός.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Εὐσεβείας τοῖς τρόποις ἐγγυμναζόμενοι, τοῦ μαρτυρίου τὴν τρίβον διαπερᾶτε καλῶς, ὡς αὐτάδελφοι κλεινοὶ Χριστὸν δοξάσαντες· ὅθεν γεραίρομεν ὑμᾶς, ὡς γενναίους Ἀθλητάς, Φλῶρε καὶ Λαῦρε βοῶντες· Ἀπὸ παντοίας ἀνάγκης, ῥύσασθε πάντας ἡμᾶς Ἅγιοι.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ δυὰς ἡ ἔνθεος, τῶν ἱερῶν αὐταδέλφων, τῆς Τριάδος ἔχουσα, τὸ ἀπροσμάχητον κράτος, ᾔσχυνε, τῶν παρανόμων τὰς ἐπινοίας· ἤθλησε, μέχρι θανάτου ἐνδρειοφρόνως· οἷς βοήσωμεν ἐκ πόθου· χαίρετε Λαῦρε καὶ Φλῶρε ἔνδοξοι.

Μεγαλυνάριον.

Σύμφρων καὶ ὁμόψυχος ἐν παντί, ἡ τῶν αὐταδέλφων, ἀναδέδεικται ξυνωρίς, Φλῶρός τε καὶ Λαῦρος, ἐν βίῳ καὶ ἐν ἄθλοις· διὸ καὶ ἰσοτίμως ἐμεγαλύνθησαν.

Τὸ Ἅγιο Πλῆθος τῶν Πενήτων (Φτωχῶν) 

Θανατώθηκαν ἀπὸ τὸν Λικίνιο διὰ πυρός, ἐπειδὴ κατέστρεψαν τὰ εἴδωλα τοῦ ναοῦ. Τὸ ναὸ αὐτὸν, ἔκτισαν οἱ Ἅγιοι Φλῶρος καὶ Λαῦρος. Τὰ χρήματα ὅμως ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ βασιλιὰς αὐτὸς γιὰ τὴν ἀνέγερση τοῦ ναοῦ, οἱ ἅγιοι τὰ ἔδωσαν στὸ πλῆθος αὐτὸ τῶν φτωχῶν, οἱ ὁποῖοι, κατόπιν, μὲ προτροπὴ τῶν Ἁγίων Φλώρου καὶ Λαύρου, κατέστρεψαν τὰ εἴδωλα τοῦ ναοῦ καὶ τὸν μετέτρεψαν, τρόπον τινά, σὲ χριστιανικό.

Οἱ Ἅγιοι Ἔρμος (ἢ Ἑρμῆς), Σεραπίων καὶ Πολύαινος οἱ Μάρτυρες 

Ἦταν τέκνα τῆς Ρώμης καὶ διακρίνονταν γιὰ τὸ ζῆλο τους στὴ διάδοση τῆς πίστης καὶ ἐναντίον τῆς πολεμικῆς τῶν εἰδωλολατρῶν.

Καταγγέλθηκαν στὶς ἀρχὲς καὶ ἔμειναν σταθεροὶ στὴν ὁμολογία τῆς πίστης τους. Τότε, μιὰ σειρὰ ἀπὸ ἄγρια βασανιστήρια τοὺς περίμεναν.

Στὴν ἀρχὴ τοὺς ἔδειραν ἀλύπητα καὶ ἔπειτα τοὺς ἔριξαν σὲ μία φυλακὴ σκοτεινὴ καὶ δυσώδη. Ἐκεῖ τοὺς ταλαιπωροῦσαν μὲ πολλὲς στερήσεις καὶ κακοπάθειες. Ἀλλὰ τίποτα δὲν κατάφερε νὰ τοὺς κλονίσει. Τότε τοὺς ἔβγαλαν ἀπὸ ἐκεῖ, καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔδεσαν σφιχτὰ μὲ σχοινιά, τοὺς ἔσυραν οἱ ὄχλοι σὲ ἀνώμαλο ἔδαφος, γεμάτο μὲ πολλὲς καὶ κοφτερὲς πέτρες.

Ἔτσι οἱ σάρκες τους κομματιάστηκαν καὶ τὰ κεφάλια τους γέμισαν ἀπὸ πληγὲς καὶ αἵματα. Οἱ ψυχές τους ὅμως ἀνέγγιχτες, πέταξαν στὸν Σωτῆρα Χριστὸ γιὰ νὰ ἀναπαυτοῦν αἰώνια κοντά Του.

Ἡ Ἁγία Ἰουλιανὴ ἡ Μάρτυς πλησίον τοῦ Στροβίλου 

Μᾶλλον εἶναι ἡ ἴδια μὲ αὐτὴ τῆς 21ης Δεκεμβρίου, ποὺ μαρτύρησε στὴ Νικομήδεια.

Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες.

Ὁ Ἅγιος Λέων ὁ Μάρτυρας 

Μαρτύρησε στὰ παράλια τῶν Μύρων τῆς Λυκίας. Πιθανῶς νὰ εἶναι ὁ ἴδιος μὲ αὐτὸν τῆς 18ης Φεβρουαρίου.

Οἱ Ἅγιοι Τέσσερις Ὅσιοι Ἀσκητὲς 

Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τῶν Ὁσίων.

Οἱ Ἅγιοι Γεώργιος καὶ Ἰωάννης Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως 

Ὁ Πατριάρχης Ἰωάννης ὁ Ε’ διαδέχτηκε τὸν Θωμὰ Β’ τὸ ἔτος 668 καὶ πατριάρχευσε μέχρι τὸ 674. Προηγούμενα, ὡς πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἶχε ὑπηρετήσει σὰν πρωτέκδικος καὶ χαρτοφύλακας τοῦ Πατριαρχείου καὶ σκευοφύλακας τῆς ἁγίας Σοφίας.

 Διακρίθηκε γιὰ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά του καὶ ποίμανε τὴν ἐκκλησία εἰρηνικὰ ἐπὶ Κωνσταντίνου τοῦ Πωγωνάτου.

Ὑπῆρξε φιλάνθρωπος, ἀφιλοχρήματος, ζοῦσε μὲ μεγάλη μάλιστα ἁπλότητα καὶ πάντα ἔλεγε, ὅτι κανένα ἄλλο δὲν τιμᾷ τὸν κληρικὸ καὶ μάλιστα τὸν Ἱεράρχη, ὅσο ἡ ἁπλότητα τῆς ζωῆς του καὶ ἡ διάθεση τῶν εἰσοδημάτων του γιὰ τοὺς πεινασμένους καὶ γυμνούς.

Ὁ δὲ Πατριάρχης Γεώργιος ὁ Α’ πατριάρχευσε ἀπὸ τὸ 678 μέχρι τὸ 683.

Προηγούμενα εἶχε κάνει Σύγκελος τοῦ Πατριαρχείου καὶ σκευοφύλακας τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἐπὶ Γεωργίου Α’ συγκροτήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἡ ΣΤ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ποὺ ἀναθεμάτισε τοὺς αἱρετικοὺς μονοθελητές. Γιὰ τὸν χαρακτῆρα τοῦ Πατριάρχη αὐτοῦ γράφτηκε ὅτι ἦταν «Νομεὺς ἀγαθὸς τοῦ Θεοῦ νόμων φύλαξ».

Οἱ Ὅσιοι Βαρνάβας, Σωφρόνιος καὶ Χριστόφορος 

Δὲν ἔχουμε σαφὴ βιογραφικά τους στοιχεῖα. Μόνο ἀπὸ τὸ «Νέον Λειμωνάριον» μαθαίνουμε ὅτι ἀπεβίωσαν εἰρηνικὰ κατὰ τὸ ἔτος 412.

Ἀπ' αὐτοὺς ὁ Βαρνάβας ἦταν Ἱδρυτὴς τῆς Μονῆς Σουμελᾶ, ὁ Σωφρόνιος ἦταν ἀνεψιός του, καὶ οἱ δυὸ ἦταν στὴν καταγωγὴ Ἀθηναῖοι.

Ὁ δὲ Χριστόφορος καταγόταν ἀπὸ τὴν Τραπεζούντα καὶ ὑπῆρξε νέος Ἱδρυτὴς τῆς Μονῆς Σουμελᾶ, μετὰ τὴν ἐρήμωσή της.

Ὁ Ὅσιος Σωφρόνιος ὁ Ἁγιορείτης 

Γεννήθηκε στὴν Ἤπειρο ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς τὸ 18ο αἰῶνα. Ἀπὸ μικρὸς διακρινόταν γιὰ τὴν σεμνὴ ζωή του καὶ τὸν σεβασμό του στὰ θεία.

Ὅταν ᾖλθε σὲ ἡλικία γάμου, οἱ γονεῖς του τὸν πάντρεψαν παρὰ τὴ θέλησή του μὲ μιὰ σεμνὴ γυναῖκα. Ἀλλὰ τὴ νύχτα τοῦ γάμου, ἔφυγε στὸ Ἅγιον Ὄρος.

Ἐκεῖ, στὴ σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης δοκιμάστηκε καὶ ἐκάρη μοναχός. Ἀργότερα χειροτονήθηκε Ἱερέας καὶ ἔφτασε σὲ μεγάλα ὕψη ἁγιότητας. Ἡ ζωὴ του ὑπῆρξε ἐνάρετη καὶ ἀγγελική. Ἡ πνευματική του τελειότητα ἦταν παράδειγμα ὄχι μόνο στοὺς ἀδελφούς της Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννης, ἀλλὰ καὶ σ’ ὅλο τὸ Ἅγιον Ὄρος.

Ἔτσι ὀσιακὰ ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν Ὁσίων τὸν βίον ἀκριβῶς μιμησάμενος, μέτοχος αὐτῶν ἀνεδείχθης, θεοφόρε Σωφρόνιε· ὁσίως γὰρ βιώσας ἐπὶ γῆς, τῶν θείων δωρεῶν ἐν οὐρανοῖς, ἠξιώθης καὶ παρέχεις πᾶσιν ἡμῖν, τὴν χάριν σου τοῖς κράζουσι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐκπληροῦντι διὰ σοῦ, ἡμῶν τὰ αἰτήματα.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Ἐγκρατείᾳ Ὅσιε καὶ ἡσυχίᾳ, τὴν ζωὴν ἐτέλεσας, καὶ ἀενάῳ προσευχῇ· διὸ Ἁγίων ἰσότιμος, ὤφθης ἀξίως, παμμάκαρ Σωφρόνιε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις τῶν Ὁσίων ὁ κοινωνός· χαίροις ἱερῶν, ἐγκαλλώπισμα ἱερόν· ἐν γὰρ ἀμφοτέροις, θεοπρεπῶς ἐμπρέψας, ἀξίως ἐδοξάσθης, Πάτερ Σοφρώνιε.

Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ νέου τοῦ ἐν Πάρῳ 

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁσίων τὴν ἄσκησιν, δι’ ἐναρέτου ζωῆς, ἐνθέως ἐζήλωσας, ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς, Ἀρσένιε Ὅσιε· σὺ γὰρ ἐν νήσῳ Πάρῳ, ἰσαγγέλως ἀσκήσας, εἴληφας οὐρανόθεν, τῶν θαυμάτων τὴν χάριν, παρέχων τοῖς σὲ τιμῶσι, χάριν καὶ ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς τῶν Ὁσίων μιμητὴν καὶ ἰσοστάσιον

Καὶ τοῦ Σωτῆρος ἐνθεώτατον θεράποντα

Ἀνημνοῦμέν σε οἱ παῖδές σου θεοφόρε.

Ἀλλ’ ὡς ἔμπλεως χαρίτων τῶν τοῦ Πνεύματος

Δίδου πάντοτε τὴν χάριν σου τὴν ἄφθονον

Τοῖς βοῶσί σοι, χαίροις Πάτερ Ἀρσένιε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις ἱερέων ἡ καλλονή, καὶ τῶν Μοναζόντων, τύπος θεῖος ἐν ἀρετῇ· χαίροις ὁ τῆς Πάρου, θερμότατος προστάτης, Ἀρσένιε παμμάκαρ, Ἠπείρου βλάστημα.

17 Αυγούστου Συναξαριστής Μύρωνος, Των αγίων Στράτωνος, Φιλίππου, Ευτυχιανού και Κυπριανού, των Αγίων Παύλου και Ιουλιανής και των συν αυτών, των Αγίων Θύρσου, Λευκίου και Κορωνάτου, Αίγλων Οσίου, Ηλία του Νέου, Σύναξη Θεοτόκου εν τη Αρματίου, Μακαρίου Οσιομάρτυρα, Δημητρίου Μοναχού, Αλυπίου Ζωγράφου. Ὁ Ἅγιος Μύρων ὁ Μάρτυρας

 Ὁ Ἅγιος Μύρων ὁ Μάρτυρας

 Ὁ Ἅγιος Μύρων μαρτύρησε ὅταν αὐτοκράτωρ ἦταν ὁ Δέκιος, τὸ 250 μ.Χ. Καταγόμενος ἀπὸ πλούσια οἰκογένεια, θὰ μποροῦσε νὰ ζήσει ἄνετα, μὲ ὅλα τὰ ἐπίγεια ἀγαθὰ ποὺ θὰ ἐπιθυμοῦσε. Ὅμως ἡ μεγάλη του ἀγάπη πρὸς τὸ Χριστό, ἔκανε τὸ Μύρωνα νὰ χειροτονηθεῖ ἱερέας.

Ἀφιερώθηκε, λοιπόν, ὁλοκληρωτικὰ στὸ ποιμαντικό του καθῆκον καὶ δίδασκε, νουθετοῦσε καὶ βοηθοῦσε τὸ κάθε ἕνα μέλος τοῦ ποιμνίου του. Μεριμνοῦσε καθημερινὰ γιὰ τοὺς φτωχούς, τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά. Κάποτε, ὁ ἔπαρχος Ἀχαΐας Ἀντίπατρος πῆγε στὸν τόπο ὅπου λειτουργοῦσε ὁ Μύρων καὶ συνέλαβε πολλοὺς χριστιανούς.

Γιὰ νὰ ἐκβιάσει λοιπὸν τὸν Μύρωνα νὰ ἀλλαξοπιστήσει, ἔφερε μπροστὰ του τὸ ποίμνιό του καὶ τοῦ εἶπε ὅτι, ἂν αὐτὸς ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό, θὰ τοὺς ἀφήσει ὅλους ἐλεύθερους.

Ὁ Μύρων μειδίασε καὶ ἀπάντησε: «Ἂν ἦταν γιὰ τὴ σωτηρία τῶν πνευματικῶν μου παιδιῶν, πρόθυμα θὰ ἔδινα τὴν ζωή μου. Τώρα ὅμως δὲν πρόκειται γι’ αὐτό. Ἃς δώσουν λοιπὸν οἱ ἴδιοι ἀπάντηση».

Τότε ὅλοι μαζὶ φώναξαν: «Ὄχι. Μιὰ ἀνθρώπινη ψυχὴ εἶναι ἀσύγκριτα πολυτιμότερη ἀπὸ μύρια σώματα καὶ ἀπὸ τὸν κόσμο ὅλο. Ποιὸς λοιπὸν ἀπό μᾶς θέλει νὰ δεχθεῖ, ὥστε νὰ χάσει τὴν ψυχὴ του ὁ πνευματικός μας πατέρας, γιὰ νὰ ζήσουν λίγο περισσότερο στὸν πρόσκαιρο αὐτὸ κόσμο οἱ δικές μας σάρκες;». Ὁ ἔπαρχος, ἐξοργισμένος ἀπὸ τὴν ἀπάντηση, ἀφοῦ βασάνισε μὲ φρικτὸ τρόπο τὸ Μύρωνα, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισε.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Ὡς θεῖον ἀλάβαστρον, τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, πιστῶς ἱεράτευσας, τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, καὶ χαίρων ἐνήθλησας· ὅθεν τῇ εὐωδίᾳ, τῶν ἐν σοὶ χαρισμάτων, Μύρων Ἱερομάρτυς, τῶν παθῶν τὸ δυσῶδες, ἀπέλασον ἀνενδότως, ἐκ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου. Ἱερωσύνης τὸ χρῖσμα δεξάμενος, μαρτυρικῶς ἐν Χριστῷ ἠνδραγάθησας· καὶ νῦν ἐν τοῖς μύροις τῶν πόνων σου, Ἱερομάρτυς εὐφραίνεις τοὺς κράζοντας· Σὺ ὤφθης τοῦ Λόγου ὀσφράδιον.

Μεγαλυνάριον. Χαίροις ἱερέων ὑπογραμμός, καὶ τῶν Ἀθλοφόρων, δι’ ἀθλήσεως κοινωνός· χαίροις Ἀχαΐας, ὁ καρποφόρος φοῖνιξ, καὶ τῆς Κυζίκου δόξα, Μύρων μακάριε.  

Οἱ Ἅγιοι Στράτων, Φίλιππος, Εὐτυχιανὸς καὶ Κυπριανὸς οἱ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Στράτων, Φίλιππος, Εὐτυχιανὸς καὶ Κυπριανὸς ἦταν κάτοικοι τῆς Νικομήδειας καὶ καθημερινὰ δίδασκαν καὶ κατηχοῦσαν πολλοὺς εἰδωλολάτρες στὸ ἀμφιθέατρο. Αὐτό, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς νὰ πιστέψουν στὸν Χριστό.

Ὁ ἄρχοντας τῆς Νικομήδειας ποὺ τὸ ἔμαθε, διέταξε νὰ συλληφθοῦν ἀμέσως οἱ τέσσερις νέοι. Αὐτοὶ δὲν δίστασαν ἀκόμα καὶ μπροστὰ του νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους στὸν Χριστό. Ὁ ἄρχοντας ἐξοργίστηκε πάρα πολὺ καὶ διέταξε νὰ τοὺς βασανίσουν σκληρὰ καὶ στὴν συνέχεια νὰ τοὺς ρίξουν στὴν φωτιά, ὅπου καὶ ἐκοιμήθηκαν.

Οἱ Ἅγιοι Παῦλος καὶ Ἰουλιανὴ οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ σὺν αὐτῶν Μαρτυρήσαντες (δήμιοι) 

Ὁ Ἅγιος Παῦλος καὶ ἡ Ἁγία Ἰουλιανὴ ἦταν ἀδέλφια μεταξύ τους, καὶ ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Αὐρηλιανοῦ (270 – 275). Οἱ γονεῖς των τοὺς ἀνέθρεψαν μὲ ὅλη τὴν ζωὴ τῆς χριστιανικῆς πίστης, ἱκανοὺς, δηλαδὴ, ὄχι μόνο γιὰ νὰ πιστεύουν καὶ νὰ στολίζονται ἀπὸ τὴ χρηστότητα τῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ φέρουν ἐπ’ ὤμου τὸν σταυρό τους, καὶ νὰ εἶναι ἕτοιμοι καὶ πρόθυμοι γιὰ ὅλες τὶς θυσίες τῆς κατὰ Χριστὸν αὐταπάρνησης.

Καὶ ὅταν ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα τους ἔφυγαν ἀπ’ αὐτὴ τὴν ζωή, ὁ Παῦλος καὶ ἡ Ἰουλιανὴ ἔμειναν στὸ θεοχάρακτο δρόμο τους. Ὁ Παῦλος διέπρεπε μεταξὺ τῶν νέων, στοὺς ὁποίους πολλὲς φορὲς γινόταν δάσκαλος μὲ τὶς φωτεινὲς γνώσεις του καὶ μὲ τὴν καθαρὴ ζωή του. Τὸ ἴδιο βέβαια καὶ ἡ Ἰουλιανὴ μεταξὺ τῶν νεαρῶν κοριτσιῶν.

Ἔτσι, ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ ἔγιναν ἀπὸ τὰ λαμπρότερα σεμνώματα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας στὴν Πτολεμαΐδα. Αὐτὸ ὅμως, προκάλεσε τὸ μῖσος τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ κατήγγειλαν τὰ δυὸ ἀδέλφια στὸν αὐτοκράτορα Αὐρηλιανό, ὅταν κάποτε αὐτὸς πέρασε ἀπὸ τὴν πόλη τους.

Ὁ Αὐρηλιανός, μὴ μπορώντας καὶ αὐτὸς νὰ κλονίσει τὴν πίστη τους, διέταξε νὰ βασανιστοῦν σκληρά. Καὶ ἐνῷ οἱ δήμιοι, Στρατόνικος, Κοδρᾶτος καὶ Ἀκάκιος, τοὺς βασάνιζαν, θαύμασαν τὴν ψυχική τους ἀνδρεία, ὁμολόγησαν τὸν Χριστὸ καὶ ἀποκεφαλίστηκαν ἐπὶ τόπου. Τέλος, οἱ νέοι δήμιοι, ἀφοῦ ἔκαψαν τὶς σάρκες τους μὲ ἀναμμένες λαμπάδες καὶ εἶδαν ὅτι καὶ πάλι τὰ δυὸ ἀδέλφια ἔμεναν ἀμετακίνητα στὴν πίστη τους, τοὺς ἀποκεφάλισαν.

Οἱ Ἅγιοι Θῦρσος, Λεύκιος, Κορωνᾶτος καὶ ἡ συνοδεία τους

  Ἴσως νὰ συγχέονται μὲ αὐτοὺς τῆς 14ης Δεκεμβρίου καὶ τὸ ὄνομα Καλλίνικος τοῦ τρίτου μάρτυρα νὰ ἔγινε Κορωνᾶτος. Πάντως γι’ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς ἀναφέρεται ὅτι «τελεῖται αὐτῶν ἡ σύναξις πλησίον τῶν Ἐλενιανῶν».  

Ὁ Ὅσιος Αἴγλων

Ἦταν ἀναχωρητής, ποὺ ἔζησε ἀσκητικὰ καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ὅσιος Ἠλίας ὁ Νέος 

Ἱδρυτὴς Μονῆς, ἀναχωρητής. Καταγόταν ἀπὸ τὴ Σικελία. Προφήτευσε τὴν ἅλωση τῆς Θεσσαλονίκης. Ταξίδεψε στὴν Πελοπόννησο καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καὶ ἀσθένησε καὶ κατὰ τὴν ἐπιστροφή του στὴ Θεσσαλονίκη κατέλυσε στὸν ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Κοιμήθηκε  τὴν 17η Αὐγούστου τοῦ 903, ὁπότε καὶ ἡ μνήμη του.

Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοὶς Ἀρματίου

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.  

Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Ὁσιομάρτυρας 

Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸ Βυζαντινὸ Ἑορτολόγιο τοῦ Γεδεῶν (σελ. 158). Μαρτύρησε ὑπὲρ τῶν ἁγίων εἰκόνων στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Κοπρώνυμου τὸ 768. Ἦταν μοναχὸς στὸ βουνὸ τοῦ Αὐξεντίου.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Ὁσιομάρτυρας ὁ Μοναχὸς 

  

Στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῶν σκλαβωμένων Ἑλλήνων ὁ μοναχὸς Δημήτριος, γεννήθηκε στὴ Σαμαρίνα τῆς Πίνδου στὰ τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα. Ἔγινε μοναχὸς στὸ μοναστῆρι τῆς Πατρίδας του, ὅπου μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία ἐξάγνισε τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή του.

Μετὰ τὴν κατάπνιξη, ἀπὸ τὸν Ἀλῆ Πασὰ τὸ 1808, τῆς ἐπανάστασης ποὺ ὑποκίνησε ὁ πάπα Εὐθύμιος Βλαχάβας, ὁ Δημήτριος βγῆκε ἀπὸ τὸ μοναστῆρι του καὶ γύριζε τὰ χωριὰ κηρύττοντας τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ διδάσκοντας ὑπομονὴ στὶς θλίψεις.

Μετὰ ἀπὸ συκοφαντία τὸν συνέλαβε ὁ Ἀλῆ Πασὰς καὶ τὸν φυλάκισε. Κατόπιν διέταξε τὸν ἄγριο βασανισμό του. Ἔτσι οἱ δήμιοι μὲ καλαμένιες ἀκίδες τρύπησαν τοὺς βραχίονές του καὶ ἔπειτα τὶς ἔμπηξαν στὰ νύχια τῶν χεριῶν καὶ τῶν ποδιῶν του. Στὴ συνέχεια ἕσφιξαν τὸ κεφάλι του σὲ μέγγενη καὶ κατόπιν ἀφοῦ τὸν κρέμασαν ἀνάποδα τὸν ἔκαιγαν ἀπὸ κάτω μὲ φωτιά.

Βλέποντας κάποιος Τοῦρκος τὴν γενναιότητα τοῦ Δημητρίου, πίστεψε στὸν Χριστὸ καὶ ἔπειτα μαρτύρησε. Ὕστερα ὁ Ἀλῆ Πασὰς ἔκτισε τὸν Δημήτριο μέσα σ’ ἕναν τοῖχο, ἀφήνοντας μόνο τὸ κεφάλι του ἀπ’ ἔξω γιὰ νὰ παρατείνει τὸ μαρτύριο.

Ὁ Μάρτυρας ἄντεξε ἔτσι 10 ἡμέρες. Τελικὰ παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Θεό, τὸ ἔτος 1808. Τὸ μαρτύριό του συνέγραψε ὁ πρόξενος τῆς Γαλλίας στὰ Ἰωάννινα Ε. Pouqueville.

Τὸ μαρτύριο τοῦ Ὁσιομάρτυρα Δημητρίου, ἀντέγραψε κατόπιν ὁ μοναχὸς Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ὁ Δουκάκης καὶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος στοὺς Συναξαριστὲς τους καθὼς καὶ ὁ Σ. Εὐστρατιάδης στὸ Ἁγιολόγιό του δὲν ἀναφέρουν τὴν μνήμη τοῦ νεομάρτυρα αὐτοῦ. Στὴν τοπικὴ ἁγιολογία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γρεβενῶν, ἕνα Ἡμερολόγιο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (1963), σελ. 306, ἀναφέρει τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου τὴν 18η Αὐγούστου. Τὸ Μέγα Εὐχολόγιο ὅμως, καθὼς καὶ ὁ Otto Meinardus, ἀναφέρουν τὴ μνήμη τοῦ τὴν 17η Αὐγούστου).

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Σαμαρίνης τὸν γόνον εὐσεβῶν τὸ κραταίωμα, τὸν νεοφανῆ Ἀθλοφόρον, τοῦ Σωτῆρος Δημήτριον, τιμήσωμεν συμφώνως οἱ πιστοί· ἀθλήσας γὰρ στερρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, Ἐκκλησίας ἀνεδείχθη νέος ἀστήρ, καὶ τῶν βοώντων πρόμαχος· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ὀσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐκλπηροῦντι διὰ σοῦ, ἡμῶν τὰ αἰτήματα.  

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον. Ἡ ἁγία μνήμη σου ἁγιασμὸν χορηγοῦσα, τοῖς πιστοῖς ἐπέφανεν, Ὁσιομάρτυς Κυρίου· βίῳ γὰρ, καὶ λόγῳ θείῳ πιστοὺς στηρίξας, ἤθλησας, ὑπὲρ τῆς δόξης Χριστοῦ ἀνδρείως, καὶ θεόθεν ἐκοσμήθης, διπλῷ στεφάνῳ μάκαρ Δημήτριε.

Μεγαλυνάριον. Χαίροις τῆς Ἠπείρου θεῖος βλαστός, χαίροις Θεσσαλίας, λαμπαδοῦχος ὁ φαεινός· χαίροις ὁ ἀθλήσας, στερρῶς ὑπὲρ Κυρίου, Ὁσιομάρτυς χαῖρε, Χριστοῦ Δημήτριε.

Ὁ Ὅσιος Ἀλύπιος ὁ Ζωγράφος ὁ ἐν Σπηλαίῳ (Ρῶσος)

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου. 

16 Αυγούστου Συναξαριστής Διομήδους, Χαιρήμων Οσίου, Αλκιβιάδη, των Αγίων 33 Μαρτύρων εκ Παλαιστίνης, Ανάμνηση εισόδου Αγίου Μανδηλίου του Κυρίου, Μακαρίου Αρχιεπισκόπου, Νείλου Οσίου, Νικοδήμου Μοναχού, Γερασίμου του Νέου, Σταματίου εκ Βόλου, Αποστόλου του Νέου, των Αγίων Σεραφείμ, Δωροθέου, Ιακώβου, Δημητρίου Βασιλείου και Σαράντη, Τιμοθέου Επισκόπου, Δανιήλ Οσίου.

Ὁ Ἅγιος Διομήδης 

Γεννήθηκε στὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας καὶ σπούδασε τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη. Ἡ ἐπιστημονική του γνώση δὲν τὸν ἔκανε ὑπερήφανο, ἀλλὰ διατήρησε τὴν εὐσέβεια, στὴν ὁποία τὸν ἀνέθρεψαν οἱ γονεῖς του.

Καὶ ὅπως ὁ Κύριος, ὁ Ἰατρὸς τῶν σωμάτων καὶ τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων, «ἐλάλει αὐτοὶς περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καὶ τοὺς χρείαν ἔχοντας θεραπείας ἰάσατο», μιλοῦσε δηλαδὴ σ’ αὐτοὺς γιὰ τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ γιάτρευε ἐκείνους ποὺ εἶχαν ἀνάγκη θεραπείας, ἔτσι καὶ ὁ Διομήδης, μιμούμενος τὸν Κύριό του καὶ Θεό του, ἐξασκοῦσε ἀφιλοκερδῶς καὶ φιλάνθρωπα τὸ ἰατρικό του ἐπάγγελμα.

Συγχρόνως, ὅμως, μὲ τὴν θεραπεία τῶν σωμάτων, ὁ Διομήδης κήρυττε μὲ θέρμη στοὺς ἀσθενεῖς καὶ τὴ σωτηριώδη ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ βοήθησε πολλὲς ψυχὲς νὰ ὁδηγηθοῦν στὸ Σωτῆρα Χριστό.

Ὁ θεῖος ζῆλος ἔφερε τὸν Διομήδη μέχρι τὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας ὅπου ἐκεῖ, καὶ θεράπευε ἀσθενεῖς, καὶ τὴν πίστη δίδασκε καὶ καλλιεργοῦσε. Ὅταν ὅμως ἄρχισε ὁ διωγμὸς τοῦ Διοκλητιανοῦ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ἡ θεοκίνητη δραστηριότητα τοῦ Διομήδη καταγγέλθηκε στὸν αὐτοκράτορα.

Τότε αὐτὸς διέταξε νὰ συλλάβουν τὸν Διομήδη. Ἄλλα πρὶν συλληφθεῖ, ὁ Θεὸς τὸν κάλεσε κοντά Του καὶ οἱ ἀπεσταλμένοι στρατιῶτες τὸν βρῆκαν νεκρό. Καὶ ὅμως, ἔτσι νεκρὸ τὸν ἀποκεφάλισαν!

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῶν σωμάτων τὰς νόσους θεραπεύων Διόμηδες, καὶ ψυχῶν τὴν ῥῶσιν ἐν λόγῳ, ἀληθείας ἐβράβευες· τὴν θείαν εἰληφὼς γὰρ δωρεάν, τοῖς πάσχουσι ποικίλως βοηθεῖς· καὶ Μαρτύρων ταῖς ἀκτῖσι, καταυγασθεὶς, σώζεις τοὺς ἐκβοῶντάς σοι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. β’. Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν.

Τὴν ἰατρικήν, κτησάμενος ἐπιστήμην, τῆς ἀθλητικῆς, ηὐμοίρησας εὐκληρίας, ὡς κήρυξας ἐνδόξως, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν, παμμακάριστε Διόμηδες, Ἀναργύρων ἐγκαλλώπισμα, καὶ προστάτα τῶν βοώντων σοι· Αὐτὸς γενοῦ ἰατήρ, τοῖς σοῖς δούλοις σοφέ.

Μεγαλυνάριον.

Χάριν ἰαμάτων ἀπολαβών, ψυχῶν καὶ σωμάτων, θεραπεύεις πάθη δεινά· ὅθεν κἀμοὶ νεῖμον, Διόμηδες παμμάκαρ, ὑγείαν τὴν κατ’ ἄμφω, ἵνα γεραίρω σε.

Ὁ Ὅσιος Χαιρήμων 

Ἀσκητὴς τῆς ἐρήμου.

Ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὴν ὥρα ποὺ ἐργαζόταν.

Ὁ Ἅγιος Ἀλκιβιάδης ὁ Μάρτυρας 

Μαρτύρησε διὰ πυρός.

Οἱ Ἅγιοι 33 Μάρτυρες ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη 

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Μνήμη εἰσόδου τῆς ἀχειροτεύκτου μορφῆς τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ 

Ο Σ. Εὐστρατιάδης, γιὰ τὴν περίπτωση αὐτή, γράφει τὰ ἑξῆς, στὸ Ἁγιολόγιό του: «Ἡ τῆς ἀχειροποιήτου εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ ἀνακομιδὴ ἐκ τῆς Ἐδέσσης, ἔνθα ἐφυλάττετο μετὰ τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Αὐγάρου, ἐγένετο ἐπὶ τῆς βασιλείας Ρωμανοῦ τοῦ Λεκαπηνοῦ τφ 944 καὶ κατετέθη εἰς τὸν ἐν Βλαχέρναις ναὸν τῆς Θεοτόκου, ἐξ οὐ μετετέθη εἰς τὸν ἐν Φορῷ ναὸν τῆς Θεοτόκου.

Κατὰ δὲ τὸ 967 Νικηφόρος ὁ Φωκᾶς μετεκόμισεν ἐξ Ἐδέσσης καὶ τὴν κέραμον, ἐφ’ ἧς ἀπετυπώθη ὠσαύτως ἡ εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ, διὰ τὸ εἶναι ταύτην πλησίον τῆς ἀχειροποιήτου εἰκόνος ἐν Ἐδέσσῃ ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ. Τὴν περὶ τῆς εἰκόνος παράδοσιν διέσωσεν ὁ Ἱστορικὸς Εὐσέβιος (Ἐκκ. Ἱστ. βιβλ. Α’, κεφ. ιγ’).

Ἡ εἰκὼν ἀπεστάλη ὑπὸ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν τοπάρχην Ἐδέσσης Αὔγαρον διὰ τοῦ ἀποστόλου Ἀνανίου μετ’ ἐπιστολῆς τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Αὔγαρον εἰς ἀπάντησιν προηγουμένης ἐπιστολῆς τοῦ τοπάρχου. (ἴδ. ταύτας ἐν τοὶς Μηναῖοις καὶ ἐν τοῖς Συναξαρισταῖς)».

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος β’.

Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν ἀγαθέ, αἰτούμενοι συγχώρησιν, τῶν πταισμάτων ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός· βουλήσει γὰρ ηὐδόκησας σαρκί, ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, ἵνα ῥύσῃ οὓς ἔπλασας, ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ· ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμέν σοι· Χαρᾶς ἐπλήρωσας τὰ πάντα, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰς τὸ σῶσαι τὸν κόσμον.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.

Τὴν θεαυγῆ, τῆς σῆς Μορφῆς ἐμφέρειαν, ζωαρχικάς, μαρμαρυγὰς ἀστράπτουσαν, ἐξ Ἐδέσσης ἐδεξάμεθα, ὥσπερ φορέα πάσης δόσεως· Σὺ γὰρ τὴν σὴν εἰκόνα μορφωσάμενος, αὐτὴν πρὸς τὸ ἀρχέτυπον ἀνήγαγες, ὁ μόνος ὑπάρχων πολυέλεος.

Μεγαλυνάριον.

Ἦκεν ἐξ Ἐδέσσης ἡ σὴ Εἰκών, ἐν τῇ βασιλίδι, κομισθεῖσα περιφανῶς, καὶ τῆς σῆς προνοίας, ἐκλάμπει τὰς ἀκτῖνας, ἡλιακὸς ὡς δίσκος, ἡμῖν Φιλάνθρωπε.

Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος 

Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυμιτικὸ Κανονάριο (σελ. 103), χωρὶς νὰ δηλώνεται ἡ ἀρχιεπισκοπή του. Ἴσως νὰ ἦταν κάποιος ἀπὸ τοὺς Ἀρχιεπισκόπους τοῦ Ἱεροσολυμιτικοῦ θρόνου.

Ὁ Ὅσιος Νεῖλος ὁ Ἐρικούσιος 

Γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἦταν γιὸς τοῦ Ἰωάννου Λασκάρεως, ἀδελφοῦ τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδώρου Λασκάρεως, ποὺ βασίλευσε στὴ Νίκαια τὸ 1204.

Ὁ Ὅσιος Νεῖλος ἀπὸ τὸν διωγμὸ τῶν Λατίνων, κατέφυγε στὰ παράλια του Πόντου στὴ Μονὴ Ἀκοιμήτων, ὅπου ἡγούμενος ἦταν ὁ Ὅσιος Μάρκελος, ὁ ὁποῖος τὸν χειροτόνησε Μοναχὸ μὲ τὸ ὄνομα Νεῖλος, ἀπὸ Νικόλαος ποὺ ἦταν τὸ ἀρχικό του.

Μετὰ ἀπὸ χρόνια, τὸ 1261, ὁ Νεῖλος ἐπανῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη, πῆρε χρήματα ἀπὸ τὴ μητέρα του καὶ ἔφυγε στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου ἔμεινε ἕξι χρόνια. Κατόπιν ἐπανῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ ἐξοριστεῖ ἀπὸ τὸν λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Α’ τὸν Παλαιολόγο στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ, στὴ Μονὴ Ἰβήρων ἔμεινε 10 χρόνια. Ἔπειτα, κλήθηκε ἀπὸ τὸν Ἀνδρόνικο Παλαιολόγο καὶ ἀφοῦ ἔλαβε χρήματα ἀπὸ τὴν ἀδελφή του, ταξίδεψε σὲ πολλοὺς τόπους τῆς Μεσογείου.

Κατέληξε σ’ ἕνα ἐρημονῆσι, τὴν Ἐρικοῦσα, ἀπ’ ὅπου πῆρε καὶ τὴν ἐπωνυμία Ἐρικούσιος. Τὸ νησὶ αὐτὸ ἦταν κοντὰ στὴν Κέρκυρα καὶ ἀσκήτευσε ἐκεῖ 10 χρόνια. Κατόπιν πέρασε στὴν Ἤπειρο, ὅπου στὴ Θεσπρωτία ἔκτισε τὴ Μονὴ Ἱερομερίου.

Ἐκεῖ, μετὰ ἀπὸ πολλοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες, ἔφθασε σὲ βαθιὰ γεράματα καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ὁσιομάρτυρας ὁ Μοναχός 

Ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας Νικόδημος, ἀπὸ τὰ Μετέωρα, μαρτύρησε γιὰ τὴν εὐσέβειά του στὶς 16 Αὐγούστου 1551. Ἄγνωστο ποῦ καὶ κάτω ἀπὸ ποιὲς συνθῆκες.

Ὁ Ὅσιος Γεράσιμος ὁ νέος ἀσκητής ὁ ἐν Κεφαλληνίᾳ 

Ὁ Ὅσιος Γεράσιμος ἀπεβίωσε τὴν 15η Αὐγούστου τοῦ ἔτους 1579, ἀλλὰ ἐπειδὴ τὴν ἡμέρα αὐτὴ πανηγυρίζετε ἡ μνήμη τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τελεῖται ἡ ἑορτή του τὴν 20η Ὀκτωβρίου (ὅπου καὶ ὁ βίος του), τότε ποὺ ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ θαυματουργοῦ λειψάνου του. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὅμως, ἀναγράφηκε ἡ μνήμη τῆς κοιμήσεώς του καὶ γίνεται στὴν Κεφαλληνία μεγάλο πανηγύρι.

Ὁ Ἅγιος Σταμάτιος ὁ Μάρτυρας 

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς νεομάρτυρας, καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τοῦ Βόλου, τὸν Ἅγιο Γεώργιο ὀνομαζόμενο, τῆς ἐπαρχίας Δημητριάδος. Ἦλθε κάποτε σὰν πρεσβευτὴς τῶν συγχωριανῶν του στὴν Κωνσταντινούπολη, προκειμένου νὰ παραπονεθεῖ γιὰ τὶς ἀδικίες κάποιου ἀγᾶ σὲ βάρος τῶν συμπατριωτῶν του, κατὰ τὴν εἴσπραξη τῶν φόρων.

Ἐκεῖ ὅμως, ἀντὶ νὰ δικαιώσουν τὴν παρουσία του, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν πίεζαν νὰ δεχτεῖ τὴ μουσουλμανικὴ θρησκεία. Ὁ Σταμάτιος, ἀφοῦ ἀπέρριψε ὅλες τὶς κολακεῖες, τὶς ὑποσχέσεις καὶ τοὺς φοβερισμοὺς τῶν Τούρκων, ἀποκεφαλίστηκε στὶς 16 Αὐγούστου 1680 ἡμέρα Δευτέρα, μπροστὰ στὸ παλάτι, στὴν Ἁγία Σοφία.

Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου, ποὺ συνέγραψε ὁ μοναχὸς Ἰάκωβος ὁ Ἁγιορείτης τὸ 1680, βρίσκεται στὸν ὑπ’ ἀριθμ. 805 Κώδικα τῆς Μονῆς Βατοπεδίου, φ. 12α-14.

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος ὁ Μάρτυρας ὁ Νέος 

Γεννήθηκε στὸν Ἅγιο Λαυρέντιο τοῦ Πηλίου τὸ 1667. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Κώστας Σταματίου καὶ ἡ μητέρα τοῦ Μέλω.

Σὲ ἡλικία 15 χρονῶν ἔμεινε ὀρφανὸς καὶ τὸ 1682 πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργαζόταν σ’ ἕνα καπηλιό.

Ὁ Ἀπόστολος, ἐπειδὴ ἦταν καὶ τουρκομαθῆς, ἀνέλαβε τὴν ὑποστήριξη τῶν ἀγρίως φορολογουμένων συμπατριωτῶν του, καὶ ἀπέδωσε αὐτοπροσώπως ἀναφορά τους στὸν ἀρχιευνοῦχο. Κατὰ τὴν ἐπίδοση αὐτή, ἀνέπτυξε καὶ προφορικὰ μὲ μεγάλη παρρησία τὰ δίκαια παράπονα τῶν συμπατριωτῶν του. Λόγω αὐτῆς τῆς παρρησίας, φυλακίστηκε καὶ μὲ ψεύτικες κατηγορίες καταδικάστηκε σὲ θάνατο.

Ἔτσι δέχτηκε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, ἀποκεφαλισθεῖς στὶς 16 Αὐγούστου 1686 στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅταν ἦταν 19 χρονῶν.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θεῖον βλάστημα τῆς Θεσσαλίας, νέον καύχημα, τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεδείχθης Νεομάρτυς Ἀπόστολε· ὑπὲρ Χριστοῦ γὰρ ἀθλήσας στερρότατα, τῆς εὐσεβείας τὴν δόξαν ἐτράνωσας. Ἄλλα πρέσβευε, Κυρίῳ τῷ σὲ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἀνδρικῷ φρονήματι, ἐν νεαρᾷ ἡλικίᾳ, διαπρέπον ἔνδοξε, ὡς στρατιώτης τοῦ Λόγου, ᾔσχυνας, τῶν ἐναντίων τὰς ἐπινοίας, ἤθλησας, μέχρι θανάτου γενναιοφρόνως· διὰ τοῦτό σε τιμῶμεν, Μεγαλομάρτυς Χριστοῦ Ἀπόστολε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις Ἐκκλησίας νέος ἀστήρ, καὶ τῆς Λαυρεντίου, κωμοπόλεως ἀρωγός· χαίροις ὁ τῷ αἷμα, ὑπὲρ Χριστοῦ ἐκχέας, Ἀπόστολε παμμάκαρ, πιστῶν βοήθεια.

Οἱ Ἅγιοι Σεραφείμ, Δωρόθεος, Ἰάκωβος, Δημήτριος, Βασίλειος καὶ Σαράντης 

Γιὰ τοὺς Ἁγίους αὐτοὺς δὲν ἀναφέρουν τίποτα οἱ Συναξαριστές.

Ἀκολουθία τους συνέταξε ὁ π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.

Ὑπάρχει ὅμως παλιὸ χειρόγραφο, ποὺ φυλάσσεται στὸν φερώνυμο Ναὸ τῶν Ἁγίων στὰ Μέγαρα Ἀττικῆς, πού μας πληροφορεῖ ὅτι ἡ εὕρεση τῶν τιμίων λειψάνων τοὺς ἔγινε τὸ ἔτος 1798 σὲ τοποθεσίες τῆς πόλεως τῶν Μεγάρων, μετὰ ἀπὸ ἐμφάνισή τους σὲ ὄνειρο ἐνὸς ἐννιάχρονου παιδιοῦ, ποὺ ὀνομαζόταν Παΐσιος.

Ὁ Ὅσιος Τιμόθεος Ἐπίσκοπος Εὐρίπου κτίτορας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Πεντέλης 

Ὁ Ὅσιος Τιμόθεος γεννήθηκε στὸν Κάλαμο Ἀττικῆς τὸ 1510. Ὁ Πατέρας του ἦταν ἱερέας καὶ ἀπὸ αὐτὸν ἔμαθε τὰ πρῶτα χριστιανικὰ γράμματα.

Στὴν συνέχεια μὲ τὴν βοήθεια τοῦ ἐπισκόπου Ὠρωποῦ, σπούδασε στὴν Ἀθῆνα καὶ ἐν συνεχείᾳ ξαναγύρισε πίσω καὶ χειροτονήθηκε ἱερέας. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἐπισκόπου, τὴν θέση ἀνέλαβε ὁ Τιμόθεος ὁ ὁποῖος κάνοντας παρὰ πολὺ μεγάλο, τόσο πνευματικὸ ὅσο καὶ ὑλικὸ ἔργο, ἀγαπήθηκε πολὺ ἀπὸ τὸν λαὸ καὶ ἀργότερα ἐκλέχθηκε καὶ ἀρχιεπίσκοπος Εὐρίπου (Χαλκίδος).

Οἱ δυσκολίες ὅμως τὸν ἐξανάγκασαν νὰ παραιτηθεῖ καὶ νὰ καταφύγει τὸ 1575, στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του τὸν Κάλαμο. Ἐν συνεχείᾳ ἀναχώρησε γιὰ τὸ ὄρος τῆς Πεντέλης ὅπου τὸ 1578 ἔχτισε τὴν Ἱερὰ Μονὴ Κοιμήσεως Θεοτόκου Πεντέλης.

Τὸ 1590 πῆγε στὴν Κέα ὅπου στὶς 16 Αὐγούστου, παρέδωσε εἰρηνικὰ τὸ πνεῦμα του. Ἡ ἁγία κάρα του φυλάσσεται μέχρι σήμερα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Πεντέλης.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τοῦ Καλάμου κοσμήτωρ καὶ Εὐρίπου διδάσκαλος, καὶ Μονῆς Πεντέλης δομήτωρ, Ἱεράρχα Τιμόθεε, ἐδείχθης εὐδοκίᾳ θεϊκῇ, ὡς πλήρης οὐρανίων δωρεῶν· διὰ τοῦτό σου τὴν μνήμην τὴν ἱεράν, τελοῦμεν ἀνακράζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς Ἱεράρχην τοῦ Σωτῆρος ἐνθεώτατον

Καὶ τῶν Ὁσίων κοινωνὸν καὶ ἰσοστάσιον

Ἀνυμνοῦμέν σε ἡ ποίμνη σου θεοφόρε.

Ἀλλ’ ὡς κτίτωρ τῆς Μονῆς Πεντέλης ἔνθεος

Ταύτην σκέπε ἐκ παντοίων περιστάσεων,

Ἵνα κράζῃ σοι, χαίροις Πάτερ Τιμόθεε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις ὁ Καλάμου θεῖος βλαστός, πρόεδρος Εὐρίπου, καὶ Ὁσίων ὁ κοινωνός· χαίροις ὁ Πεντέλης, Μονῆς θεῖος δομήτωρ, καὶ μέγας ἀντιλήπτωρ, Πάτερ Τιμόθεε.

Ὁ Ὅσιος Δανιὴλ ὁ Μετεωρίτης 

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου.

15 Aυγούστου Συναξαριστής Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, Ανάμνηση Θαύματος Υπεραγίας Θεοτόκου.

Ἡ Κοίμησις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου 

Ὅταν ᾖλθε ἡ στιγμὴ τοῦ τέλους τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς Θεοτόκου, ἄγγελος Κυρίου τῆς τὸ μετέφερε τρεῖς ἡμέρες πρίν. Ἡ χαρὰ τῆς Παναγίας ἦταν πολὺ μεγάλη διότι θὰ πήγαινε νὰ συναντήσει τὸν Υἱό της καὶ Θεό της. Ἀφοῦ λοιπὸν πῆγε καὶ προσευχήθηκε στὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, γύρισε στὸ σπίτι τοῦ Ἰωάννη καὶ ἔκανε γνωστὴ τὴν κοίμησή της.

Μάλιστα ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι λίγο πρὶν τὴν κοίμησή της, οἱ Ἀπόστολοι ποὺ δὲν ἦταν ὅλοι στὰ Ἱεροσόλυμα, μὲ θαυμαστὸ τρόπο μεταφέρθηκαν ὅλοι δίπλα της.

Ὅταν ἐκοιμήθη ἡ Παναγία, μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους τὴν τοποθέτησαν στὸ μνῆμα τῆς Γεθσημανῆς. Ἀνοίγοντας δὲ τὸ μνῆμα μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, ἔκπληκτοι εἶδαν ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία, ἀναστήθηκε σωματικὰ καὶ ἀνελήφθη στοὺς οὐρανούς.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’.

Ἐν τῇ γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον, οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Αὐτόμελον.

Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν· ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

Μεγαλυνάριον.

Παρέστης Παρθένε ἐκ δεξιῶν, τοῦ Παμβασιλέως, ὡς βασίλισσα τοῦ παντός, περιβεβλημένη, ἀθανασίας αἴγλην, ἀρθεῖσα μετὰ δόξης, πρὸς τὰ οὐράνια.

Ἀνάμνηση Θαύματος Ὑπεραγίας Θεοτόκου 

Πρόκειται γιὰ συντριβὴ τῶν Σαρακηνῶν, μὲ θαυματουργικὸ τρόπο ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, στὰ χρόνια ποὺ βασιλιὰς τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἦταν ὁ Λέων ὁ Ἴσαυρος (716).