Η Αποστολική διαδοχή των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών (ντοκουμέντα)

• Μετά την αθεϊστικήν Επανάστασιν του 1917 εις Ρωσίαν, ένα τμήμα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας εξήλθε της χώρας και διεσπάρη εις όλας σχεδόν τας ηπείρους της υφηλίου, οργανωθέν Πατριαρχικαίς ευλογίαις ως Ανεξάρτητος Εκκλησιατική Δικαιοδοσία μετά Συνόδου Ιεραρχίας, Κλήρου, Μοναχισμού και πολυπληθούς Ποιμνίου. • Η ούτως αποκληθείσα «Ρωσική Ορδόδοξος Εκκλησία της Διασποράς» απετέλει ανέκαθεν μίαν μαρτυρίαν Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας, ιδίως δια πολλών αγίων Αρχιερέων Αυτής και ετέρων επιφανών μελών Της. Υπεστήριζε δε ενθέρμως το Πάτριον Εκκλησιαστικόν Ημερολόγιον και αντετάχθη εις τας καινοτομίας εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία κατά τον Κ΄αιώνα, ως και εις την αίρεσιν του Οικουμενισμού, την οποίαν και κατεδίκασε Συνοδικώς εν έτει 1983, επί Πρωθιεραρχίας του αγιωτάτου Ομολογητού Ιεράρχου μακαριστού Μητροπολίτου Φιλαρέτου († 1985)

• Εκ της Εκκλησίας ταύτης των Ρώσων της Διασποράς κατά τα έτη 1960 και 1962 έλαβε τας επισκοπικάς χειροτονίας η Οθόδοξος Εκκλησία των εν Ελλάδι Αντι-οικουμενιστών, των ακολουθούντων το Πάτριον Εκκλησιατικόν Ημερολόγιον.

• Η Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς από της 25.11.1992 εκ. ημ. εισήλθεν εις πλήρη λειτουργικήν κοινωνίαν μετά της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Πατρίου Ημερολογίου εν Ρουμανία και από της 28.6.1994 εκ. ημ. μετά της Ιεράς Συνόδου των Ενισταμένων και της Εκκλησίας του Πατρίου Ημερολογίου εν Βουλγαρία 

 • Μετά την ένωσιν του μεγαλυτέρου τμήματος της Εκκλησίας της Ρωσικής Διασποράς υπό τον Μητροπολίτην κ. Λαύρον μετά του Πατριαχείου Μόσχας (4/17.5.2007), άνευ ορθοδόξου επιλύσεως των θεμάτων Πίστεως, ο μή αποδεχθείς ταύτην Σεβ. Επίσκοπος Οδησσού και Ταυρίδος κ. Αγαθάγγελος ετέθη επι κεφαλής της «Προσωρινούς Υπερτάτης Εκκλησιαστικής Διοικήσεως» του εναπομείναντος εδραίου εις την ομολογίαν της Ορθοδόξου Πίστεως λείμματος του Κλήρου και του Ποιμνίου της Ρωσικής Διασποράς, συνεχίζων ούτω την ένδοξον ιστορικήν πορείαν Αυτής.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ Γ.Ο.Χ ΕΛΛΑΔΟΣ

 Παραθέτουμε τα επίσημα έγγραφα περί των χειροτονιών της ιεράς συνόδου των ακολουθούντων το πάτριον (ιουλιανόν) εορτολόγιο εν Ελλάδι. Για τους αμφιβάλλοντας περί της κανονικότητας αυτών η αμφιβάλλοντος για την τέλεση και αναγνώριση τούτων. Η εορτολογική καινοτομία του 1924 επεδίωξε όπως επιβληθεί δια πολιτικών και εκκλησιαστικών μέσων.

Διό διέβαλε τους ενιστάμενους κατ’ αυτής ιεράρχες και υπέρ της ορθοδοξίας και δη τους αποτοιχισμένους εκ των καινοτόμων , ως δήθεν εκτός εκκλησίας και στερημένους της θείας χάριτος και ισχυρών μυστηρίων.

Η πλάνη περί άκυρων μυστηρίων είναι παλαιή .Διό αυτή αντιμετωπίσθη προ πολλού παρά της ορθοδοξίας. Το θέμα τούτο συνεζητήθη εν τη Ζ οικουμενική σύνοδο και ελύθη. Ανεφάνει δε εν αυτή ως ζήτημα ‘’πως δει τους από αιρέσεων προσερχόμενους δέχεσθε’’ ήτοι παρά των ακρίτων αιρετικών ως ήταν οι τότε εικονομάχοι.

Ο τότε αγιότατος πατριάρχης Ταράσιος είπε ‘’ουκ έφησεν’’ δεν είπε ο πατήρ αδέκτους είναι και τα λοιπά, Καθ’ ότι εκ θεού εστίν η χειροτονία. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει ‘’Ιερεύς είναι ο κατά την ορθόδοξων πίστη και τον βίον αδιάβλητος , και τι την χειροτονία καταγόμενη έχει ‘’είτε εξ αιρετικού (άκριτου) ,είτε εκ χρηματοχειροτονήτου’’. Εάν είπομεν π.χ. ότι δια ης αντικανονικής συλλειτουργίας εκλείπει αυτομάτως προ κρίσεως η χάρις της ιεροσύνης τότε ‘’εκλιμπάνει’’  "τοσούτον το της ιεροσύνης δώρο" εάν η καθαίρεσης επέρχεται αυτομάτως μετά της ακρίτου εισέτι παραβάσεως ,τότε άπαντες θα είναι καθηρημένοι δια της αλλαχού συλλειτουργήσεως και θα είχε προ πολλού εκλείψει επί της γης η σώζουσα θεια χάρις , αλλά και αυτή η ορθόδοξος εκκλησία.

Τα μυστήρια θεωρούνται άκυρα και ανύπαρκτα και ανυπόστατα όταν ο τελών αυτά έχει υποστεί το μέγα ανάθεμα .Τούτοι αναθεματισμένοι είναι οι παπικοί και το αποβλάστημα αυτών προτεστάντες. Διό τα μυστήρια αυτών είναι άκυρα ανύπαρκτα και ανυπόστατα.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΑΣΤΙΑΝΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ
( ΠΑΤΡΙΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ )

Επειδή η γνωστή μέθοδος πολεμικής της αληθείας κατά του εγκύρου της Ιερωσύνης της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, επανέρχεται κατά καιρούς εις το προσκήνιον αναλόγως των περιστάσεων, μέχρι σημείου κατάκριτοι νεοημερολογίται «Αρχιερείς» και «ιερείς» (!) να επαναλαμβάνουν αθεοφόβως μυστήρια τελεσθέντα υπό ημετέρων κληρικών, μέχρι και αναχειροτονίας ασυνειδήτων παλαιοημερολογιτών κληρικών επί βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, εθεωρήθη καθήκον να δοθή μία εισέτι και τελική απάντησις εν συνεχεία προηγουμένων, εκ πηγών εχουσών το κύρος που επιζητούν μερικοί «επιφανείς» θεολόγοι και κληρικοί, οι οποίοι μας ερωτούν, «ποια Εκκλησία σας αναγνωρίζει;»

1) Στα τέλη του έτους 1960, μετέβη εις την Αμερικήν ο Αρχ/της Ακάκιος Παππάς, όστις και εχειροτονήθη υπό δύο κανονικών επισκόπων της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τη Διασπορά, Αρχιεπισκόπου Ντιτρόιτ και Σικάγου Σεραφείμ (Ivanov) και Επισκόπου Θεοφίλου (Ionesko), ως Επίσκοπος Ταλαντίου, στις 9 Δεκεμβρίου 1960 στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου Σικάγου .

 

2) Τον Μάιο του 1962, εταξίδεψε από την μακρινή Λατινική Αμερική, ο Αρχιεπίσκοπος Χιλής κ. Λεόντιος (Ρ.Ο.Ε.Δ.) με μεγάλο κίνδυνο να συλληφθεί από τις Αρχές του Ελληνικού Κράτους, όστις τη συνεργεία του Επισκόπου Ταλαντίου Ακακίου προέβησαν σε νέες χειροτονίες προς συγκρότησιν Κανονικής Συνόδου. Στο άκουσμα ότι τελικώς ένας ξένος (και κανονικός) Επίσκοπος ήρθε στην Ελλάδα να συνδράμει στον αγώνα της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, οι Αστυνομικές Αρχές εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό σε όλες τις Μονές της Αττικής, προς σύλληψιν του επ. Λεοντίου και την απέλασιν του από την Ελλάδα. Ο μακαριστός Λεόντιος στο άκουσμα αυτών των μέτρων, εκρύβη για αρκετές μέρες μέσα στην καρβουναποθήκη της Μονής του Αγ. Νικολάου Παιανίας. Και ερωτώμεν: Ποιος θα επιχειρούσε τέτοιο πολυέξοδο και επικίνδυνο ταξίδι αν στα πρόσωπο του επισκόπου Ακακίου δεν αναγνώριζε ένα γνήσιο αδελφό και κανονικό συλλειτουργό ;

3) Το έτος 1969, η Ρ.Ο.Ε.Δ. επί Πρωθιεραρχίας του αλήστου μνήμης Μητροπολίτου Φιλαρέτου, αναγνώρισε τις χειροτονίες της Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, διότι ετύγχανε να είναι και η παρασχούσα ημίν το μέγα της Αρχιερωσύνης αξίωμα. Παραθέτουμε τα γνήσια αντίτυπα της αναγνωρίσεως. 

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ (ΤΟΥ ΠΑΤΡΩΟΥ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ)

μετέπειτα οι τρεις χειροτόνησαν και τους: Αρχιμανδρίτη Ακάκιο Παπά και Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Νασλίμη .

Μετάφραση του κειμένου της δεύτερης σελίδος 

Σελίδα τρίτη

 Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους κατέφθασε η κάτωθι επιστολή με ανάγλυφη σφραγίδα και υπογεγραμμένη από όλη την Ιερά Σύνοδο των Ρώσων Επισκόπων της Διασποράς. Η επιστολή έχει ως εξής:

ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΕΝ ΤΗ ΔΙΑΣΠΟΡΑ

. 

18/31 Δεκεμβρίου 1969

.72 East 93D STREET, NEW YORK 28, Ν.Υ.

Tel: LEhigh 4-1601

Προς την Αυτού Μακαριότητα Αυξέντιον

Αρχιεπίσκοπον των Γνησίων Ορθοδόξων

Χριστιανών Ελλάδος.

Κανιγγος 32 - Αθήνας, Ελλάδα.

.

Μακαριώτατε,

.

Η αδελφική επιστολή της Υμετέρας Μακαριότητος της 25ης Νοεμβρίου 1969, ανεγνώσθη εις Συνεδρίασιν της Συνόδου Ημών σημερον. Αι πολλαί δοκιμασίαι τας οποίας υπέστη η Ορθόδοξος Εκκλησία από των αρχών της ιστορίας της, είναι ιδιαιτέρως μεγάλαι κατά τους χαλαιπούς τους οποίους διερχόμεθα και συνεπώς απαιτούν μεγαλυτέραν και ισχυροτέραν ενότητα μεταξύ εκείνων οι οποίοι είναι αληθώς αφοσιωμένοι εις την πίστιν των Πατέρων μας. Με τα αισθήματα αυτά επιθυμούμεν άπαξ έτι να σας πληροφορήσωμεν ότι η Σύνοδος των Επισκόπων της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας εν Διασπορά, αναγνωρίζει την ισχύν των επισκοπικών χειροτονιών του ευλογημένης μνήμης, προκατόχου Υμών, μακαρίτουΑρχιεπισκόπουΑκακίου και τας εν συνεχεία χειροτονίας, εν τη Ιερά Υμών Εκκλησία. Συνεπώς και λαμβανομένων υπ' όψιν διαφόρων άλλων περιστατικών, η Αρχιερατική ημών Σύνοδος, θεωρεί την Ιεραρχία Υμών ως Αδελφούς, εν Χριστώ, εν πλήρει κοινωνία μεθ΄ημών.

.

Είθε η ευλογία του Θεού να είναι μετά του Κλήρου και των Πιστών της Εκκλησίας Υμών, ιδίως κατά τας προσεχείς ημέρας της εν σαρκί Γεννήσεως ημετέρου Κυρίου και Σωτήρος Ιησού Χριστού.

.

Ο Πρόεδρος της Συνόδου των Επισκόπων

+ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ

.

Τα Μέλη

+ ΝΙΚΩΝ Αρχ/πος Ουασιγκτώνος και Φλώριδος

+ ΣΕΡΑΦΕΙΜ Αρχ/πος Σικάγου και Ντητρόιτ

+ ΒΙΤΑΛΙΟΣ Αρχ/πος Μόντρεαλ και Καναδά

+ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Αρχ/πος Λος Άντζελες και Τέξας

+ ΑΒΕΡΚΙΟΣ Αρχ/πος Συρακουσσών και Τρόισκυ

+ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Αρχ/πος Δυτ. Αμερικής και Σαν Φραντζίσκο

+ ΣΑΒΒΑΣ Επίσκοπος Έντμοντου

+ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Επίσκοπος Σηάτλ

+ Ανδρέας Επίσκοπος Ρόκλαντ

.

Ο Γραμματέας της Συνόδου

+ ΛΑΥΡΟΣ Επίσκοπος Μανχάταν

4) Περαν τούτων, και άλλοι τινές επικριτές και κατήγοροι, θέλοντες να εκφύγουν τον σκόπελον της πλαστογράφου κατηγορίας περί ανυπάρκτου ιερωσύνης, μεταχειρίζονται το «υπερόριον» δήθεν της χειροτονίας ημων, άμοιροι ως φαίνεται της εκκλησιαστικής ιστορίας και δια τούτο αγνοούντες τας εξ ανάγκης εν διωγμώ λαβούσας χώραν χειροτονίας από της εποχής των πρώτων μαρτυρικών διωγμών προς στηριγμόν της διωκωμένης χριστιανικής πίστεως, καθώς και ο θείος Παύλος γνωματεύει• «εν καιρώ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται» ( Εβρ. Ζ´ 12). Χαρακτηριστικόν πάραδειγμα η περίπτωσις του εν Αγίοις πατρός ημών Ευσεβείου Σαμοσάτων ο οποίος κατά τον καιρόν του Ιουλιανού του Παραβάτου εξόριστος ων, ενεδύθη στρατιωτικά ενδύματα και περιήρχετο τας κώμας και τας χώρας χειροτονών «υπερορίως» κληρικούς παντός βαθμού, ακόμη και Επισκόπους όπου εύρισκε ομόφρονα Αρχιερέα για να συμπράξει.

Θα πρέπει εις το σημείον τούτο της κανονικότητός μας να φέρομεν εις γνώσιν των αντιφρονούντων ότι, εις τας 27-8-1921 ο Μητροπολίτης των Ρωσων της Διασποράς Αναστάσιος συνέπραξε ομού μετά του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Δαμιανού εις την εις Επίσκοπον χειροτονίαν του Τιμοθέου, μετέπειτα Πατριάρχου Ιεροσολύμων και διαδόχου του Δαμιανού. Οσοι, λοιπόν, αμφισβητούν την Αποστολικήν Διαδοχήν των Γ.Ο.Χ., θα πρέπει να αμφισβητούν και την των Ιεροσολυμιτών.

Αλλά και προσφάτως όταν ηνώθη η Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς μετά του Πατριαρχείου Μόσχας, οι Αρχιερείς της καθώς και οι λοιποί κληρικοί ανεγνωρίσθησαν ως κανονικοί δίχως αναχειροτονίαν, χειροθεσίαν ή άλλην τινα διαδικασίαν. Βεβαίως είναι γεγονός ότι το Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως δεν είναι ικανοποιημένον από αυτό το γεγονός, διότι εις την ενημερωτικήν επιστολή του τότε Πατριάρχου Μόσχας Αλεξίου περί του γεγονότος της ενώσεως μετά της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς, ο κ. Βαρθολομαίος δεν απήντησε και δεν εξέφρασε γνώμη γεγονός το οποίον φανερώνει την αμηχανίαν του δι’ αυτό που συνέβη, καθώς δεν θα δύναται να βάλλει ανέτως πλέον κατά της αποστολικής διαδοχής των Γ.Ο.Χ., ώστε να δικαιολογεί αναβαπτισμούς και αναχειροτονίας παλαιοημερολογιτών.

Θέλομεν να πιστεύσωμεν ότι, οι μη εξ εμπαθείας παρακινούμενοι νεοημερολογίται κληρικοί παντός βαθμού, πληροφορούμενοι δια του παρόντος την αλήθειαν, θα ανακαλέσουν την αστήρικτον συκοφαντίαν των και θα μετανοήσουν δια την θεοστυγή τόλμην των της επαναλήψεως κανονικών μυστηρίων.

Το, αν τινές παρείσακτοι και εγκάθετοι ψευδεπίσκοποι και ψευδοϊερείς υποκρίνονται τον παλαιοημερολογίτην κληρικόν προς παραπλάνησιν των αφελών δια χριστεμπορίαν, αυτό είναι άλλον θέμα και μάλλον προς εκείνους ενδεικτικώς έδει να αναφέρονται οι πολέμιοι της μαρτυρικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Αρκεί εις ημας η από Θεού αναγνώρισις, καθόσον τυγχάνομεν κανονικώς κεχειροτονημένοι και δεν διεσαλεύθημεν εις το παράπαν από της Αποστολικής και Πατερικής παραδόσεως, ούτε ηκολουθήσαμεν την παράνομον και αντικανονικήν (άνευ αποφάσεως πανορθοδόξου Συνόδου) εισαγωγήν του Συνοδικώς καταδικασμένου παπικού νέου ημερολογίου αλλά και υπακούοντας στην αιρετική εγκύκλιο του 1920. Αλλά πιστοί εις την εντολήν της Εκκλησίας «Μη μέταιρε όρια αιώνια α οι Πατέρες σου έθεντο», αγωνιζόμεθα τον καλόν αγώνα της Πιστεως εν μέσω σκοπέλων, στερήσεων και κατά καιρούς σκληρών διωγμών υπό αυταρχικών «Αρχιεπισκόπων και Επισκόπων» της Κρατικής Εκκλησίας του νέου ημερολογίου, μισούντων την αλήθειαν και εκπεσόντων της Χάριτος.

Μάλλον οι νεοημερολογίται θα πρέπει να έχουν αμφιβολίας δια το κύρος της κανονικότητός των. Διότι δεν αρκεί να υπάρχη μόνον ιστορική αλληλουχία της διαδοχής των χειροτονιών από της εποχής των Αγίων Αποστόλων μέχρι των Επισκόπων της σημερινής εποχής. Πρέπει οι δεχόμενοι την χάριν των Αγίων Αποστόλων να διακρατούν και την πίστιν Αυτών απαραχαράκτως κατά το, «Και τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος των Αποστόλων γενόμενος», ως ψάλλει η Εκκλησία. Οι Αγιοι Πατέρες ελέγχουν τούς αιρετικούς ότι δια της ετεροδιδασκαλίας διέκοψαν την αποστολικήν διαδοχήν των (βλ. Αγ. Ειρηναίου, Κατά αιρετικών ΙΙΙ3, Αγ. Ιερωνύμου Επιστ. 84).

Οι σημερινοί νεοημερολογίται Αρχιερείς, οι οποίοι φρονούν τα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και συμπροσεύχονται ασυνειδήτως μετά αιρετικών και αλλοθρήσκων, δεν «μετέχουν των τρόπων» των Αγίων Αποστόλων και άρα δεν δικαιούνται να θεωρούν εαυτούς διαδόχους των θρόνων των. Διότι κατά τον Αγ. Γρηγόριον τον Θεολόγον: «Το μεν γαρ ομόγνωμον και ομόθρονον, το δε αντίδοξον και αντίθρονον˙ και η μεν προσηγορίαν, η δε αλήθειαν έχει διαδοχής» (Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Εις τον μέγαν Αθανάσιον, η΄, ΡG 35, 1089) Δηλαδή: «Η ταυτότητα πίστεως είναι και ταυτότητα θρόνου, ενώ η διαφορά πίστεως, είναι και διαφορά θρόνου».